Σειρήνες

Μην τις ακούς τις ηττημένες Ερινύες

ασθμαίνουσες

αποζητούν κελιά για όλους.

Πάρε ξηρά τροφή για την πορεία,

κρύψε στη τσέπη μια παιδική σου ζωγραφιά

και βιάσου να καβαλήσεις το πτερύγιο του ήλιου.

Προβλέπονται σκληρές οι μέλλουσες πέτρες.

Είναι κι ο Κάιν που βαρύθυμος παραμονεύει στις οάσεις.

Άλλαξε δρόμο!

Από τις κολυμπήθρες του Σιλωάμ να μη βραχείς.

Οι άλλοι κοίτα να μη σ’ αγγίξουν,

από το άλγος τους κρατήσου μακριά.

Εκάς οι βέβηλοι του έρωτα –

εκάς οι άμαχοι του πόνου!

Όσοι με λύχνους το φώς της μέρας ψάχνουν,

στενάχωροι και άχωροι,

μικρόβιοι και όμοιοι,

σβήνουν οι ίδιοι το λίγο τους το χρώμα.

Όχι, τον τέτανό τους μη γευτείς,

στο κρύο μάρμαρο μη ξαποστάσεις,

τον αιθέρα τους κοίτα μη καταπιείς:

Είναι δολώματα σκορπιών.

Απομακρύνσου μ’ απλωτές, πέρα απ’ τα στεγανά τους.

-

Ας γίνουμε η στύση μεσ’ στη νύχτα τους,

οι μπάσες χορδές του ονείρου.

Ας μείνουμε η δρόσος στις ανεμώνες του Απρίλη.

Τα φάλτσα χιλιόμετρα να αποδώσουμε αθώα

και τα παράθυρα να στρέψουμε

σε αρχαία πολύχρωμα αισθήματα.

Ν’ αποσυντονιστεί ο γύρω χώρος

Να λάμψουν χέρια

ώμοι

πόδια,

Μήπως και λειώσει του κόσμου το κέρινο ομοίωμα.