Να πας εκεί!

Να πας εκεί!

Να πας εκεί που σε χαϊδεύουν.

Εκεί που δεν κοστίζει τίποτα το χάδι στη πληγή.

Χάδι σε μια κακοφορμισμένη πληγή μαζί μ’ ανάθεμα στον φταίχτη.

-Όχι, μη το σκοτωμένο αίμα!

-Όχι σπίρτο στην πληγή!

Να σαπίσει, μα να μην πονέσει!

Μην πονέσει κι ας μη γιάνει!

Να πας εκεί!

Εκεί που η λύπηση είναι ρούχο.

Εκεί που η αυτολύπηση είναι σημαία.

Εκεί που αγαπάνε με τα μάτια.

Εκεί που έχουν τα καράβια δεμένα - πάντα - στο λιμάνι.

Ποτέ, αυτοί, δεν θα κινδυνεύσουν: Ποτέ δεν θα ταξιδέψουν!

Να πας εκεί!

Δεν έχει τόπο εδώ για σένα.

Εμείς εδώ, λέμε τη σκάφη – σκάφη και την αγάπη – αγάπη.

Φορές τη λέμε Πόνο.

Κατουράμε τη πληγή και συνεχίζουμε.

Εμείς εδώ, δεν βγάζουμε στο παζάρι το ξαφτούρισμα της καρδιάς.

Δεν παζαρεύουμε τις πεταλούδες της κοιλιάς μας.

Μπορεί να γεννηθήκαμε μ’ αυτές.

Μπορεί να τις μαζέψαμε απ’ το δρόμο.

Όμως ποτέ δεν τις βγάλαμε στο σφυρί.

Ποτέ δεν τις παίξαμε σε κανένα χρηματιστήριο καταξίωσης.

Να πας σ’ αυτούς!

Γύρνα στη σκοτεινιά τους.

Στη σκοτεινιά των χαμοσερνάμενων που δείχνουν αητοί.

Κι ας είναι χαρταετοί.

Να πας σ’ αυτούς!

Σ’ αυτούς που σ’ αγαπάνε, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Σ’ αυτούς τους κόλακες της Απελπισίας.

Να πας σ’ αυτούς!

Σ’ αυτούς, που κι οι κροκόδειλοι υποχωρούν στα δάκρυά τους.

Να πας εκεί!

«Θα ξαναγύριζες μια μέρα στις πηγές της νύχτας,

στις ρίζες των δακρύων σου,

εκεί που φυτρώνουν τ’ άγρια όνειρα,

μες στα σκοτάδια της ανυπαρξίας».*

Να πας εκεί!

Δεν ειν’ εδώ τόπος για σένα!…

Εδώ αγαπάμε και πληρώνουμε.

Εμείς εδώ, περπατάμε στα κάρβουνα.

Εδώ πεθαίνουμε χωρίς ανάσταση.

Εμείς εδώ, για ένα στοίχημα Αγάπης, το κόβουμε το δάχτυλο.

Ποτέ μας, όμως, δεν ευνουχιζόμαστε.

Εμείς, την αγάπη μας τη βαφτίζουμε Σπάραγμα.

Εμείς, τα παιδιά του έρωτα τα βαφτίζουμε Όνειρο.

Δεν ειν’ εδώ τόπος για σένα!…

---

* Σπ. Τσακνιάς.