Εσύ αλλού!

Στη πόρτα σου έρχεται ο ταχυδρόμος και συ δεν του ανοίγεις. Έρχονται οι ποιητές, σύσσωμοι και οι τραγουδιστές μα συ τους διώχνεις. Έρχονται οι ανύποπτοι και τους ανοίγεσαι. Σωστά πράττεις! Σωστά τα βήματά σου στους παραλλήλους της ζέστης και της ευκολίας. Γιατ’ είναι δύσκολος τούτος ο χειμώνας. Και βαρύς. Κι εγώ δεν έχω παλτό της προκοπής. Ας είναι! Θα σπάσω την επιφάνεια και θα κολυμπήσω στη παγωμένη λίμνη.

Στο παράθυρό σου έρχονται σήματα. Η κάθε μέρα, σου χτυπάει το τζάμι σαν σπουργίτι αλήτικο. Ποιος τη χάρη σου! Τσιμπολογάς τις ώρες με τη ψυχραιμία που ανάβεις τσιγάρο. Σωστά πράττεις! Όπως κι όταν διαγράφεις τις εποχές. Κράτησες ημέρες μόνο καλοκαιριού και αιώνες χειμώνων. Σε κάποια διάκενα λιγοστά, χάσκουν κάποιες Άνοιξες. Απαρχαιωμένες. Αφρόντιστες σαν κορινθιακές κολώνες. Ικανές να συγκινήσουν μόνο μουσουργούς και αυτοδίδακτους εραστές. Ή έναν Μπετόβεν ερωτευμένο.

Στη γειτονιά σου βολτάρουν τα φεγγάρια δυό-δυό, μέρα μεσημέρι. Σημασία εσύ καμία. Σωστά πράττεις! Έχεις να βγάλεις βόλτα τις κοντινές σου απουσίες. Έχεις να ποτίσεις ένα κήπο αναστολές. Έχεις να ταϊσεις τις παιδικές σου αρετές. Να ‘χεις το νου σου μήπως τελειώνοντας τη ψυχική σου λάτρα, βρεις τα παιδιά σου μεγαλύτερα από σένα.

Κι όμως είναι όμορφα εκεί έξω! Έξω απ’ το φλοιό που κρύβει τους χυμούς της κερασιάς μας. Εκεί έξω μόνο, Είμαστε και Έχουμε. Πασχίζουμε και ανθίζουμε. Ζητάμε και βρίσκουμε. Γευόμαστε, κρυώνουμε, εκτινασσόμαστε, λυγίζουμε, πληρώνουμε, αφουγκραζόμαστε, σκορπάμε ανατέλλουμε, πλέουμε, φλεγόμαστε και πάλι από την αρχή…