Σπονδή

Φορές που φεύγεις μια θυσία κάνω.

Κάθε μου σκέψη σφάγιο

καθαγιασμένο απ’ το κρυφό σου άγγιγμα

και ραντισμένο με τα μύρα της αλμύρας σου,

πρόσφορο στο πνεύμα σου το άγιο

για να σκηνώσει εντός μου.

Άλλες πάλι, το μέλλον να προβλέψω προσπαθώ.

Απ’ το θυμίαμα των σπλάχνων μου οσμίζομαι

μέρες που θα ’ρθουν, προσηνείς και εύοσμες

σαν τον κήπο του κορμιού σου.

Ή που τις πληγές μου μελετώ προσεκτικά

και να το θαύμα:

Αντί ουλές, βραγιές ολάνθιστες!

Το άρωμά σου ευωχεί στο σύμπαν του κορμιού μου.

Από μέσα μου ανασαίνεις

κι εγώ διαστέλλομαι να σε χωρέσω.

Από χιλιόμετρα στο αυτί μου ψιθυρίζεις

κι εγώ εκρήγνυμαι κρυφά.

Γίνομαι μέρα, μέλλον κι ουρανός,

νερό που πίνεις και ύπνος σου γίνομαι.

Ιερέας και σπονδή μαζί-έγινα εσύ

και τ’ όνομά μου είναι Μαρία.