δεν μπορώ να πω τίποτα πιο πολύ...
Πονώ γιατί πέρασε μέσ' απ' την καρδιά μου
ένα μεγάλο αγκάθι
σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα
που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση
και τώρα πια δεν έχω λόγια να σκοτώσω τούτη την πληγή
φωνές για να την κρύψω.
Γιατί, δε θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι,
όσα έζησα
τώρα μονάχα ποίηση νά 'ναι.
Βύρων Λεοντάρης, Νυχτερινά
2 σχόλια:
Τώρα το πήρα είδηση. Σου άρεσε κι εσένα, ε; :)
Και μου άρεσε, και έπαθα, και κάθησε πάνω στην περίπτωση!
(δες ότι στις ετικέτες περιέχεται το "προσωπικά")
Δημοσίευση σχολίου