Γέλια του Οφιούχου

Απ’ όλα τα πουλιά
μόνο η περηφάνεια σου σκοτώνει το άσπρο.
Κι ο λόγος δεν είναι που πατήθηκε ο λόγος
ούτε που του έρωτα το άλογο φρένιασε,
μον’ που ’βαλες σκυλιά ξωπίσω μου, τα γέλια του Οφιούχου,
να με δαγκώνουν σχέδια
πληγές φρέσκιας ημέρας.
Και που σε σκέφτομαι μεσοπέλαγα
-τρεις μέρες δρόμο-
μου τη φυλάς, το ξέρω.

           Γωνία Νοεμβρίου με τα μάτια σου,
           δεν είχε φανάρι
                είπα να περάσω
                     το φορτηγό σαϊτα
                          οι ρόδες του από θάνατο,
      ποιος με θυμάται!…

Πέρα ως τη χάση του ουρανού
με ψάχνουνε τα γέλια του Οφιούχου.
Ψάχνω κι εγώ τον κώδικα, τι να σημαίνουν;
τάχα «ποτέ πια» ή μήπως «μη με περιμένεις»;

Κι έλεγα, ο φτωχός, θα ’δινες ένα χέρι
να ανακαλύπταμε την Αστρονομία του Έρωτα.

[Αυθόρμητη "παραλλαγή-ιεροσυλία" που την διέπραξα

διαβάζοντας ποιήματα του Έκτορα Κακναβάτου στις 21.11.2002]

       

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Πέθανε ο ποιητής Έκτωρ Κακναβάτος

Πέθανε, στα 90 του χρόνια, έχοντας ζήσει μία γόνιμη πραγματική και ποιητική ζωή ο Έκτωρ Κακναβάτος. Ο Γιώργος Κοντογιώργης, όπως ήταν το κανονικό του όνομα υπήρξε από τους συνεπέστερους εκπροσώπους του μεταπολεμικού υπερρεαλισμού. 

Ανήκε στον αστερισμό, που τον μοιράστηκε με τους Μάτση Χατζηλαζάρου, Μαντώ Αρβαντινού, Γιώργο Λίκο, Δ. Π. Παπαδίτσα και Μίλτο Σαχτούρη. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920, σπούδασε μαθηματικά και εργάστηκε στην Μέση Εκπαίδευση.

Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, με τις τάξεις τού ΕΑΜ, ενώ, κατά τη διάρκεια τού Εμφύλιου, συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα, με την ποιητική συλλογή «Fuga», το 1943. Το έργο του συγκεντρώθηκε στον τόμο «Ποιήματα: 1943 - 1987» («Αγρα»). Είχε μεταφράσει Τζόϊς Μανσούρ και Μαρσέλ Σβομπ.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=222008

.

Όχι μαμά...

Get this widget |      Track details  |         eSnips Social DNA

                                             ...όχι μόνο για σένα!

Ξαναρχίζουν οι εκδηλώσεις της Σύγχρονης Έκφρασης στη Λιβαδειά.

"Η θρησκευτική, ιδεολογική και επιστημονική θεώρηση του ανθρώπινου πεπρωμένου, ιδιαίτερα κατά τους νεωτερικούς χρόνους, χρησιμοποιεί ως ισχυρό πρόταγμα τη σωτηριολογία. Επικαλείται πάντα έναν υπερουράνιο ή εγκόσμιο Σωτήρα, ο οποίος, παρεμβαίνοντας στην ανθρώπινη μοίρα, έχει τη δύναμη να την αλλάξει ή να την εκτρέψει προς ευνοϊκότερες κατευθύνσεις για το πάσχον υποκείμενο. Ωστόσο, η θεώρηση αυτή αποδυναμώνει τον άνθρωπο, τον αδρανοποιεί και τον αλλοτριώνει, δημιουργώντας μια ψευδή συνείδηση, η οποία κυριαρχεί πάνω στο ανθρώπινο. Το όνειρο της αυτολύτρωσης του ανθρώπου, σε πλήρη αντιδιαστολή προς τη σωτηριολογία των θρησκευτικών, ιδεολογικών και επιστημονικών ρευμάτων της νεωτερικής εποχής, έχει την αφετηρία του στη Γνωστική θέαση του κόσμου και του ανθρώπινου υποκειμένου, ενώ εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας να γονιμοποιεί τη σκέψη μεγάλων στοχαστών του αιώνα, όπως ο Jung, o Heidegger, o Bultmann κ.ά."

Απόσπασμα από το θέμα «Το όνειρο της αυτολύτρωσης του ανθρώπου» που θα διαπραγματευτεί ο διδάσκων στο Πάντειο Παν/μιο Στέφανος Ροζάνης, εγκαινιάζοντας τις φετινές Δευτεριάτικες εκδηλώσεις του βιβλιοπωλείου «Σύχρονη Έκφραση», στη Λιβαδειά, κλείνοντας ταυτόχρονα την τριλογία για τον Γνωστικισμό, στο πλαίσιο του κύκλου «Θρησκειολογικοί Προβληματισμοί».

Η ομιλία έχει ως αναφορά της τα βιβλία
• Οι γνωστικοί: Micha Brumlik εκδ. ΝΗΣΟΣ
• Γνωστική Φιλοσοφία: Tobias Churtn εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ
• Ένας λανθάνων Ρομαντισμός: Στέφανος Ροζάνης εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ




Εδώ, απόσπασμα προηγούμενης ομιλίας με θέμα Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΑΓΚ ΧΑΜΑΝΤΙ, από το μπλογκ του βιβλιοπωλείου. Οι ομιλίες απομαγνητοφωνούνται και τυπώνονται σε φυλλάδιο.

[το μουνί]*

**


«Kι εσύ, σαν να μιλάω σε ντουβάρι -
ποτέ σου δεν κατάλαβες πώς νιώθω,
κι όταν ανοίγω μια κουβέντα σταματάς,
δεν θες ν' ακούσεις -»
...................................... τι ν' ακούσω τι να πω·
να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
«Ο νους σου στο μουνί -»
.............................................ποιόν ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.


Και κάτω απ' την αβρότατη επιφάνεια,
όχι πολύ βαθιά, δυο λέξεις μόνο
κάτω απ' την επιφάνεια, το κτήνος,
το θνήσκον κτήνος - θέλει να γαμήσει,
αυτό μονάχα· όλα τ' άλλα θα 'ναι
φαντάσματα του στερημένου ανθρώπου,
σταυροφορίες στην οθόνη τ' ουρανού.
Αν μείνει κάτι θα 'ναι το γαμήσι.

(……)

Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν το 'κρυψα ποτέ μου·
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος
αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.

Και τώρα μίλησέ μου εσύ για τ' άλλα.

---
* Ποίημα από τη τελευταία συλλογή του Διονύση Καψάλη "ο κρότος του χρόνου" (εκδόσεις Άγρα, 2007)
** Η φωτογραφία που ήταν και αφορμή για τούτη την ανάρτηση είναι της Piece De Resistance.

Η Λαμπέτη πετάει τον Χαρταετό της Μαρίας Νεφέλης

Με αφορμή κι αιτία την Λ, όπως Λύπη

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη

ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν - ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία - φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .

Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια·
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και άλλα)
το ξαναλέω - δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ - δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν - απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

Οδυσσέας Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη» (Ο Χαρταετός)

Το βίντεο έχει ανεβεί από την Kirkh70 στο youtube.

με τον Απρίλη ξυπνάει και το Φωτόλεξο

Οι σοβάδες της ζωής μας

Diamonds And Rust

-Δεν μου αρέσει να προστρέχω σε πολυχρησιμοποιημένες εκφράσεις, όμως δεν μπόρεσα να ξεφύγω μέσα στους τρεις αυτούς μήνες, από τον παγκοσμίως γνωστό στίχο του Σεφέρη «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Γιατί πρώτον, αν εξαιρέσουμε τον ωραιότατο τόπο της Γερμανίας, ανάμεσα στις Άλπεις και στο Μόναχο, η υπόλοιπη Γερμανία είναι όλη σχεδόν επίπεδη και πληκτική. Τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Αντιθέτως η Ελλάδα, (αυτή η κατεξοχήν ορεινή και θαλασσινή χώρα), είναι απ’ τη μια της άκρη ως την άλλη πανέμορφη. Είναι μια ομορφιά που δεν την αντέχει κανείς μόνος. Πρέπει να τη μοιραστεί οπωσδήποτε με άλλους. Κι εδώ, σ’ αυτή την ανάγκη να μοιραστείς αυτή την ομορφιά με άλλους για να την αντέξεις, εδώ έχει τις ρίζες του όλος αυτός ο πολύμορφος εκφραστικός πλούτος των Ελλήνων. Πρέπει να μιλήσουν, πρέπει να εκφραστούν, με τραγούδια, ποιήματα, ζωγραφιές, αγάλματα, κτήρια, μύθους, σοφίσματα, ιστορίες, παραμύθια, θεατρικές παραστάσεις, χρησμούς, ύμνους, αθλήματα, τελετές. Κι ενώ σε πληγώνει η Ελλάδα από τη μια με το να μην βρίσκεις πουθενά αυτό το φυσικό κάλλος της, σε πληγώνει από την άλλη που σε καμμιά χώρα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης δεν συναντάς το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημά της, αυτό που εκβαρβάρισε πλήρως τον λαό της κι έκαμε τον πανέμορφο τόπο της έναν απέραντο σκουπιδότοπο.

-Δεν έπρεπε να αντισταθεί ο λαός σ’ αυτό το κακούργημα; Κι εντέλει, χάθηκε κάθε ελπίδα;

-Πολλές φορές μέσα στην χιλιάδων χρόνων ύπαρξη του ελληνικού έθνους κινδύνεψε ο λαός να εκβαρβαριστεί. Μα έχοντας απέναντί του έναν ορατό και συγκεκριμένο εχθρό, μπόρεσε πάντα να τον πολεμήσει. Σήμερα ο εχθρός είναι αόρατος, χωρίς πρόσωπο, πολυδύναμος. Ο εχθρός αυτή τη φορά είχε τα μέσα να χρησιμοποιήσει μεθόδους που υπερβαίνουν για έναν λαό κάθε προβλεπτικότητα και κάθε δυνατότητα προφύλαξης. Τον λαό πια τον σκοτώνουν μέσα στον ύπνο του. Δεν έχει ούτε καν τη δυνατότητα να πει σαν τον ομηρικό ήρωα «σκότωσέ με, αλλά μέσα στο φως». (Ο Άρης σκόρπισε γύρω του μια σκοτεινή νεφέλη και σκότωνε τους έλληνες χωρίς να μπορούν να τον δουν. Τότε ένας έλληνας τού φώναξε, «σκότωσέ με αλλά όχι κρυμμένος, μα μέσα στο φως, παλικαρίσια, να σε βλέπω, να μπορέσω να σε πολεμήσω κι εγώ κι ας είσαι θεός».)

Από συνέντευξη του ποιητή Γιάννη Υφαντή στην εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ των Αιτωλών και των Ακαρνάνων», 9 Μαρτίου 2004.

Οι bold επισημάνσεις δικές μου.

Κάποτε θα 'ρθουν - Παύλος Σιδηρόπουλος

Για την Ελλάδα - demo του φίλου μου και συντοπίτη Στέλιου
[με μοναδική και βαρβάτη ένσταση στο στίχο για "σημαία - αλβανοί" . Του τα έχω πει χοντρά γι' αυτό.]

Νέος κύκλος λογοτεχνικών εκδηλώσεων

«Νεοελληνική λογοτεχνία: Παρόν και μέλλον – ανιχνεύσεις και προοπτικές», είναι το θέμα του νέου κύκλου εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Σύγχρονη Έκφραση. Σύγχρονοι δημιουργοί συζητούν και καταθέτουν το στίγμα τους για τη νεοελληνική λογοτεχνία.

Η αρχή γίνεται με τον Κώστα Ακρίβο, που παρουσιάζει το νέο του μυθιστόρημα «ΠανΔαιμόνιο», την Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου.

Και ο Καζαντζάκης στη Λιβαδειά!

"Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά.
Και δεν είμαι τίποτε απ' αυτά.
Τα δάχτυλά μου, όταν γράφω,
δεν μελανώνουνται, αιματώνουνται.
Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο:
μια απροσκύνητη ψυχή" , έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης το 1950.

Τη Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου, στο βιβλιοπωλείο "Σύγχρονη Έκφραση" στη Λιβαδειά θα δούμε "Το Φαινόμενο Καζαντζάκης" με ομιλητές τον ομότιμο καθηγητή Παν/μίου στη Νέα Ελληνική φιλολογία Κώστα Στεργιόπουλο και τον εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Κώστα Μαυρουδή.

Περισσότερα στο μπλογκ του Βιβλιοπωλείου.

Σηκώνω τα χέρια ψηλά!...

Ένας αλήτης, που τυχαίνει να είναι αδερφός μου, προσπαθώντας να καταρρακώσει την αντίληψή μου και την ελπίδα μου για το ανθρώπινο (ελληνικό, το λέει ο Λιακόπουλος) γένος, μου έστειλε το παρακάτω:

Τελικά ο Ρίτσος έγραφε και ποίηση! (μόνο που το κράταγε κρυφό)

«…Μια γυναίκα μονάχη με τον άνεμο πέρασε στ’ ακρογιάλι·

το φόρεμά της κολλάει στο κορμί της.

Κι αυτός με το χέρι στην τσέπη,

παράτησε το ζεσταμένο νόμισμα κι έσφιξε το φαλλό του.

Έι -φώναξε-

έι, άτιμη, μαγκούφα, σκρόφα ζωή, τι όμορφα που μοσκοβολάει

αλμύρα, δάφνη, σπέρμα και μουνί το μπορντέλο του κόσμου».

(Κάλυμνος, Ιούνιος 1982)

Στίχοι από την «Αλλαγή δρομολογίου» (ανέκδοτη συλλογή «Πορθμείο») του Γιάννη Ρίτσου, που τρία ποιήματα δημοσιεύει το περιοδικό «Δέντρο».

Πάνω που ήθελα να το αναδημοσιεύσω, έτσι στο ξεκούδουνο, το κάνω με αφορμή και πρόκληση να διαβάσει ποίηση ο άρρωστα βιβλιόφιλος και απόλυτα αντιποιητικός ΠάνωςΚ. που με προσκάλεσε στο μπλογκοπαίγνιο της εποχής, «το ποίημα που σας αρέσει».

[Έτσι μού ’ρχεται, από καιρό δηλαδή το είχα κατά νου, να παρενθέσω ένα μπλογκ-ανθολόγιο ποίησης, αντίστοιχο των κλασσικών τυπογραφημένων ανθολογιών. Μόνο που εκτός από κλασσικούς και «κλασσικούς» θα περιέχει νέους, ωραίους και άγνωστους. De gustibus et coloribus…

Έσεται ήμαρ]

Με τη σειρά μου όμως, καλώ και θέλω να δω -έστω και υπαινικτικά- τα ποιητικά "πρωτεύοντα" των εν δικτύω μη "ποιητών" φίλων Τουκιθεμπλόμ, Yellow Kid, Habilis, όπως και του "εν κουλτούρα" βιβλιοπροωθητή (με την καλή έννοια) Νίκου. Μα και του συμμαθητή μου Γιώργου Κρανιώτη. (Η ντροπή ντροπή δεν έχει!...)

Ανθολογία Πεζού Ποιήματος

Τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου και ώρα 8.15 μ.μ., το Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ στη Λιβαδειά, διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:
"Ο ρόλος και η σημασία του πεζού ποιήματος στη σύγχρονη ποίηση".

με ομιλητή τον ποιητή – συγγραφέα ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΣΧΑΛΗ που παρουσιάζει το νέο του βιβλίο

"Όταν οι άγγελοι περπατούν : Ανθολογία Πεζού Ποιήματος"

O Στρατής Πασχάλης σταχυολογεί πεζά ποιήματα, χειρονομίες τόλμης και ακρότητας, που αντιβαίνουν στους ρυθμούς της ποιητικής παράδοσης, μεγάλων ελλήνων και ξένων ποιητών.

Περισσότερα στο μπλογκ του βιβλιοπωλείου.

Τί διάβασε η Λιβαδειά το 2007;

-A! εύκολο!
Ό,τι και η υπόλοιπη Ελλάδα! (ειδικά στην παραλία)

Η Μικρά Ασία (χωρίς συνωστισμό)...

στη Λιβαδειά

Κάτω από το τραπέζι

[o γνωστός-άγνωστος φίλος Larry Cool (δεν σημειολογεί) σημειώνει:]

Είμαι σ’ ένα νεκρόδειπνο μεταξύ ποιητών

Πλήττω και γλιστρώ αργά κάτω από το τραπέζι

Εδώ κρύβεται μια απόκοσμα όμορφη έφηβος

-η Ποίηση

-«Ο κόσμος μας είναι νεκρός» ψιθυρίζω

-«Ο κόσμος σας είναι το ποίημά μου

Και σεις, πίδακες λέξεων».

Της κάνω έρωτα σφίγγοντας τους μικρούς γλουτούς της

Είναι σε έκσταση

Απ’ το στόμα της διαφεύγουν φυσαλίδες μικρόκοσμων

Γύρω μας τα πράγματα εξανεμίζονται

Μένει η αρχική ηχώ των ονομάτων τους.

Το τραπέζι παραδέρνει στο διάστημα

Με τους ποιητές επάνω του

Από τα χάσκοντα στόματά τους

Δέσμες φωτός εξερευνούν το μέγα άγνωστο.

Ο Larry Cool έχει γράψει το μυθιστόρημα, ΤΟΝ «ΚΑΝΕΝΑ»... ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!, εκδόσεις Τυφλόμυγα-Αμόνι.

Βιβλιοπωλεία: Πρωτοπορία, Παπασωτηρίου , Πολιτεία, Ιανός.

Η Εξορία (του Βασίλη #6)

Μαύρα μάτια έκανα μέχρι να δω στο ταχυδρομείο μου το πιο αγαπημένο μου από τα ποιήματα του φίλου Βασίλη Κόκκοτα. Δεν θα περιγράψω πως αισθάνθηκα και πως με κούνησε όταν το πρωτοδιάβασα! Αυτό που μπορώ τώρα να κάνω, είναι να το συν-κοινωνήσω:

----------------------------------------------

«Είχε εξελιχθεί αφήνοντας τους άλλους μακριά πίσω του.

Μονάχος σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, με τις λέξεις στο νου του,

είχε αναπνεύσει πάλι τον καθαρό βουνίσιο αέρα της χαράς.»

Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, Το Μεγάλο Αμερικάνικο Μυθιστόρημα

Εγώ ήμουν ένας τυφλός λοστρόμος

Έσφαξα τα αλμπατρός με σκουριασμένο αγκίστρι

Και απ’ την πίπα μου γλιστρούσαν ξεπουπουλιασμένα σύννεφα

Εγώ, καθώς διάβαζα τις αναγγελίες των θανάτων

Έχασα τα μάτια μου. Αργότερα, με τον καιρό, πέτρωσαν

Κι έγιναν παμπάλαιες βρύσες κάτω από μια νύχτα που πέθαινε

Εγώ, κλεμμένο ατλάζι από χωροφύλακες

Εγώ δεν μπόρεσα να πω

Μόνο η καρδιά μου μεγάλωνε

Και στο τέλος χώρεσε μια ολόκληρη πόλη.

Περάσανε ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα από τότε

Μα εγώ δεν έπαψα να χτυπώ

Μέσα μου δίχως αστέρια

Εγώ έγινα κάτι άλλο

Μέχρι το πρώτο μου κλάμα

Ήμουνα μια βουκαμβίλια

Τώρα στεγνώνω μ’ άγριο στειλιάρι το υγρό μου δέρμα

Και περιμένω εισιτήριο σε λίστα αναμονής

Εγώ ποτέ δεν είχα αποξηραμένα άνθη στο φόρεμά μου

Εγώ ποτέ δεν είχα τίποτε

Εμένα τα βήματα μου…

Εγώ είχα βήματα που πονούσαν μέσα στους άδειους δρόμους.

Εγώ δεν έχω πια τίποτα

Και οι γλάροι στρέφουν πίσω τους το βλέμμα

Και τα κοχύλια κόβουν βήμα

Ενώ αγκομαχώ πασχίζοντας ν’ ακολουθήσω

Εγώ ήμουν πουτάνα κάποιου σαμουράι που έκανε χαρακίρι

Πριν από χρόνια είδα τον φλογισμένο ήλιο στον ύπνο μου

Κι από τότε κουβαλώ μαζί μου τα μυρωμένα του άντερα

Και περιμένω απ’ τον άνεμο χρησμό

Εγώ έχω δυο δεκάρες πάνω μου για να τσιμπήσω κάτι

Αλλά μου είπαν πως αυτοί που ‘χουν στ’ αλήθεια τα αρχίδια καταπίνουν κοφτερά γυαλιά

Εμένα οι λέξεις μου τελειώνουν κι εγώ είμαι οι λέξεις που τελειώνουν

Εγώ, βραχνής σάλπιγγας γελοίο θάρρος

Και θύρας ανοιχτής πετροχελίδονο

Που εμφανίζεται μόνο στον ύπνο σου

Εγώ ήμουν ψίχουλο που έπεσε απ’ το στόμα σπουργιτιού

Και το μάζεψε ένας κανίβαλος μέρμηγκας

Που άκουγε μόνο απ’ το ΄να αυτί

Εγώ άκουγα τα πάντα έξω από μένα

Μα την ηχώ σου έκρυψα σ’ έναν σιωπηλό βυθό

Της μοναξιάς ευεξήγητος συνεργός

Και του έαρος αλλεργικό χιόνι

Εγώ εν τω ενύπνιο χαμήλωνα τα φώτα

Και συντηρούσα τον κόσμο μέσα σε μια ένυδρη κρούστα

Τα νυχτοπούλια όμως ισχυρίστηκαν πως αυτό είναι μεταφορά

Γι’ αυτό κι εγώ αγόρασα έναν χαρτοφύλακα

Για να διασώσω τα χρυσά μου δόντια

Εγώ υπήρξα η σκιά με το ματωμένο γόνυ

Η πληγή μου στραφταλίζει στο σκοτάδι ωσάν το απομεσήμερο

Εγώ δεν ενέσκηψα στην ηθική των αστυνομικών δελτίων

Κι έτσι, δυσήττητος μες στην προβιά μου,

Έγινα ο ανήλικος φονιάς των αγίων

Εγώ θα πω σ’ αυτόν που φεύγει –άκουσέ με,

Μην χαθείς ήρεμα στη νύχτα.

Θύμωσε, οργίσου με τον χαμό

Εγώ δεν ήμουν κτήνος μήτε και θεός

Ένα ξυλουργείο κληρονόμησα απ’ τον πατέρα μου

Και για τριάντα τρία χρόνια μαστόρευα μονάχος τον σταυρό μου

Εγώ, αν κι εθέλεχθρος των παγωμένων ακτών

Δεν θα υποβάλλω μήνυση στους λέμμους

Που πνίγονται σε κρύες θάλασσες

Σκανδαλισμένος μόνο απ’ το γεγονός, θα συμμετέχω σε διαλέξεις κηπουρών περί αθανασίας

Εγώ κοιμάμαι κάθε βράδυ μ’ έναν νεκρό

Όταν ξυπνάει αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο

Την ίδια ιστορία για εμένα

Εγώ μιλάω μ’ ένα περιστέρι

Μια φτερούγα του είναι θαμμένη στα μαλλιά σου

Κι αχνοφαίνεται καθώς στρέφεις το πρόσωπο

Στο πρωινό παράθυρο

Με ρωτάει τι χρώμα ήταν

Και μου λέει να κάνω υπομονή

Έπειτα σιωπούμε, αναλογιζόμενοι και οι δύο αυτό που λείπει

Εγώ, in vino veritas, ο ειλαπιναστής σεπτών ανθέων

Κι εγώ, δυσπέμφελος συλλαβισμός της καταιγίδας σου,

Διηνεκής αγνοούμενος πλέον.

© Βασίλης Κόκκοτας

Ο Χένρι Μίλερ από τον Γ.- Ι. Μπαμπασάκη

"Η απόλυτη επικαιρότητα του Χένρι Μίλερ" θα είναι το θέμα που θα διαπραγματευτεί ο συγγραφέας και μεταφραστής Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, στο πλαίσιο των Δευτεριάτικων εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου "Σύγχρονη Έκφραση", στη Λιβαδειά.
Η ομιλία- συζήτηση θα γίνει στις 19/11 στις 8:15.

Τυχεροί εμείς οι Λειβαδίτες!

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, (πρώην Πεσ. Μαχητών), Λιβαδειά

τηλ.& fax (22610)23136, e-mail: n-lamp@otenet.gr

Η Ιστορία στα θρανία

«Η μάχη της ιστορίας στα χαρακώματα της σχολικής αίθουσας» είναι το θέμα που θα παρουσιάσει η καθηγήτρια Ιστορίας κα Χριστίνα Κουλούρη, στο πλαίσιο του κύκλου «Κοινωνία και Ιστορία». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στη Λιβαδειά, στο βιβλιοπωλείο «Σύγχρονη Έκφραση» (Δευτέρα 5/11, στις 8:15).

Εννοείται πως θα είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα και η συζήτηση που θα ακολουθήσει.

Για τους φίλους που δεν γνωρίζουν, οφείλω να ενημερώσω ότι οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο βιβλιοπωλείο 15 χρόνια τώρα, διεξάγονται σε επίπεδο που θα ζήλευαν πολλές διαφημισμένες «κεντρικές». Απ’ όλες τις πλευρές: θεματολογία, εισηγητές, κοινό και ενδιαφέρον των συζητήσεων.

"Τρία κείμενα για την ουτοπία" (παρουσίαση στη Λιβαδειά)

Ουτοπία του Thomas More

Νέα Ατλαντίς του Francis Bacon

Η νήσος των Παϊν του Henry Neville

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου “ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ “ (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ), τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου, ώρα 8.30 μ.μ., το βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:

Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

με ομιλητή τον Στέφανο Ροζάνη (διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο).

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, (πρώην Πεσ. Μαχητών), Λιβαδειά

τηλ.& fax (22610)23136, e-mail: n-lamp@otenet.gr

Γονείς

Μερικά παιδιά εύχονται οι γονείς τους να ήταν ζώα!...

.