Να χέσω τα "Δημόσια Πρόσωπα"...

Ιδιωτία (άνω και μέση): Το ανώτερο στάδιο του φασισμού.

Τι παραπάνω να πω!
Προσυπογράφω και οργίζομαι!

τα λέμε...

Δυό κουβέντες

σουαχίλι

στα ελληνικά.

φταίω

Φταίω

που στη σκοπιά κοιμήθηκα

και δεν θυμήθηκα

να σε σκοτώσω.

η πτώση

Πώς ένας άγγελος

Χάνει τα φτέρά του;

-Αγαπάει!

η αλήθεια

Αυτό που μοιάζει ψέμα

είναι η αλήθεια που κάνει φασαρία.

Η αλήθεια είναι ψέμα

χωρίς το ποσοστό της έκπτωσης.

απάγκιο

Του ήλιου σου ο ίσκιος

με τυφλώνει

κι ούτε απάγκιο δεν βρήκα

σε παραγώνι.

γέφυρα

Μια γέφυρα που δεν περνάμε,

τι συζητάμε

αν ειν’ γερή;

Στη θάλασσα που βουτάμε

αποζητάμε

ανατολή!

Ο Larry Cool ως Κανένας

Ο Larry Cool, στο τελευταίο του βιβλίο ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, σαν Οδυσσέας του κυβερνοχώρου, συγγράφει και μετέχει ταυτόχρονα στο μυθιστόρημα. Απίθανο; Για κάποιον που «δεν υπάρχει, ουδέποτε εγεννήθη, μηδέποτε απέθανε, καθ' οιονδήποτε τρόπο, εις κανένα τόπο, κατ' ουδένα χρόνο και πρόκειται περί φαντάσματος κυκλοφορούντος στις εσχατιές του κυβερνοχώρου, δημιουργηθέντος εκ τής συμπυκνώσεως των ατμών των κρυφών επιθυμιών των χρηστών του διαδικτύου» σύμφωνα με το βιογραφικό του, το αδύνατο καθίσταται φυσική συνέχεια στη ροή του μυθιστορήματος.

Ο Larry Cool- Οδυσσέας – Κανένας-Ούτις, περιφερόμενος και αγόμενος από τα κύματα του κυβερνοχώρου, ανακαλύπτει τη γλώσσα! Όχι σχηματικά, αλλά σκάβει βαθειά και σαν τυμβωρύχος βρίσκει «δαχτυλίδια με λέξεις-πετράδια, χρυσά βραχιόλια-ρήματα που έλαμπαν στο σεληνόφως, και στο φρικτό κρανίο της διαδήματα μ’ επίθετα που ακτινοβολούσαν».

Είναι αλήθεια! Δεν φανταζόμουν ότι λέξεις αρχαίες και καθημερινές θα μπορούσαν να παντρευτούν ζωη-ρά, σε ένα τόσο σύγχρονο θέμα, χωρίς να μοιάζουν επιτηδευμένες! Ο Λάρρυ το καταφέρνει –τι διάολο Οδυσσέας θα ήταν άλλωστε! Σήμερα που ο Παπαδιαμάντης και ο Ροΐδης μιλούν στη δημοτική, ο Λάρρυ καταφέρνει να τραγουδήσει με λέξεις ξεχασμένες(;) αλλά λαμπερές σαν τις χειροποίητες πόρπες που ανακαλύπτουμε στο σεντούκι της γιαγιάς. Και αποτελεσματικές!

Η υπόθεση του πονήματος ευφυέστατη: Ο Larry ξυπνά ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτε. Ούτε καν τ’ όνομά του. Είναι κυριολεκτικά, ο Κανένας!
Περιπλανώμενος σε μια άγνωστη, ζοφερή μητρόπολη και προσπαθώντας να βρει ποιος είναι και τί του συμβαίνει, ανακαλύπτει μια προηγμένη τεχνολογικά –αλλά και εξαθλιωμένη- κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή(...) Ο Larry αναζητώντας ταυτότητα και νόημα μέσα σ’ αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο όπου κάθε ανθρώπινη αξία και βεβαιότητα συντρίβονται, παρασύρεται σ’ έναν κυκεώνα από ιλαροτραγικές περιπέτειες με τρομοκράτες, επιθεωρητές ασφαλείας, εικονικά όντα, κλπ.

Πανεύκολα με τέτοιας βαρύτητας και πλοκής θέμα, ο συγγραφέας θα μπορούσε να χαθεί στα κύματα της έμπνευσης ή να γητευτεί από την Καλυψώ της πρωτοτυπίας. Ευτυχώς –για τον ίδιο και για μάς- ο Λάρρυ καταφέρνει να ξεφύγει. Σε κάθε σελίδα καραδοκούν εκπλήξεις είτε ύφους, είτε χρήσης των λέξεων, είτε απίθανου παραλληλισμού της σύγχρονης υπόθεσης με την ομηρική Οδύσσεια.

Αναρωτιέμαι μήπως μας κορόιδεψε ο Μπορίς Βιάν και δεν πέθανε, αλλά ζει και γράφει με το όνομα Λάρρυ Κουλ!

Μικρό δείγμα γραφής:

Τότε ο υετός έπαυσεν επ’ ολίγον, και εν τω ανοίγματι τ’ ουρανού ενεφανίσθη ο αργυρούς δίσκος της σελήνης πλέων γαλήνιος κι ατάραχος εν μέσω τρικυμίας μελανών νεφών άτινα εφέροντο ταχέως υπό ισχυρών ανέμων. Καλυπτομένη υπό ομβροφόρων νεφελών και πάλιν εμφανιζομένη η μεγαλοπρεπής σελάνα, προσέδιδεν εις το εξωπραγματικόν Λονδίνον μεταλλικάς αποχρώσεις, ενώ αι άπειροι κρεμάμεναι εκ του ιστού σταγόνες εξέπεμπον gris argent και gris perle λάμψεις.