Νέκυια*

Κάθε άνοιξη πεθαίνω,

τη θέση της Κόρης παίρνω

να φυλάω σκοτάδια.

Ο πόνος δεύτερη πατρίδα

κι η αποχώρηση αλυσίδα,

δεύτερο πετσί.

Ταξίδι βέβαιο λες,

από παιδί να φεύγω στις γαλαρίες κάθε Μάρτη

και την αγεωγράφητη ηχώ τους να αφουγκράζομαι

καθώς μαινάδα με γυροφέρνει.

Ποιόν να πληγώσω για να γλυτώσω;

Τα ραγισμένα μου οστά πώς να στυλώσω;

Μόνος οδεύω,

εντός μου φιλοξενώ μόνο εμένα

ως μετανάστης άγλωσσος με παρέα βουβή,

δύο σιωπές απέναντι, δύο φίλοι τυφλοί

στα ξένα.

Κόβω σε μέρες τη μορφή σου

μπας και κομμάτι κομμάτι σε νικήσω.

Σπάω σε νύχτες το άγαλμά σου

μπας και τη θυσία σου αρνηθώ.

Σίμωσε όμως η ώρα,

μπροστά να! χάσκει το επιτάφιο ποτάμι,

κολυμπήθρα και σύνορο και καταβάσιο,

περνάω το ξανά και φέτος όπως γεννήθηκα

με την καρδιά μου αχνιστή,

σαν διαβατήριο στο στόμα.

Οσφραίνου και ευφραίνου την κνίσα της χολής μου,

ανέξοδα

της πληγής μου δέξου την χοή.

21.3.07

*Με αφορμή το παιχνίδι των 5 λέξεων που προσκλήθηκα από την Μαριαλένα και τον N.Ago

και αιτία την Εαρινή μου Ισονυκτία.