Μόνο να βλαστημάς ξέρεις εσύ (του Βασίλη #5)

Μόνο να βλαστημάς ξέρεις εσύ.

Οι σκιές σουλατσάρουν από ανία στο δωμάτιο.

Ο χρόνος αλείφεται με βούτυρο. Φτύνεται στις γωνίες.

Μόνο να βλαστημάς.

Οι γυναίκες κρέμονται στις ντουλάπες, καθαρές και τακτοποιημένες,
με τη ναφθαλίνη στα μάτια τους

κι ένα μπολερό να τις θανατώνει.

Έχω μια μνήμη. Δύο. Ίσως και τρεις.

Τρεις θηλιές.

Σπαράζω τον καρπό. Οι προστυχιές της νύχτας.

Νύχτα.

Η μάνα μας ήταν κάποτε ένα λουλούδι. Δάγκωνε τον ήλιο.

Πλενόταν με χώμα για να διώξει τα λέπια.

Σκάλιζε χωράφια, άνοιγε καταιγίδες.

Μεταπράτης κόσμος.

Η μάνα μας ήταν ένα λουλούδι. Τώρα δεν.

Γλιστράς απ΄ τις καπνοδόχους.

Σκορπίζεις χιόνι. Φλέματα. Σπασμένα παράθυρα.

Ψέματα.

Γλιστράω απ' τις καπνοδόχους.

Κοιτάω μπροστά.

- μόνο εσύ να βλαστημάς-

Περπατάω στους δρόμους.

Στους φύλακες λέω ότι είμαι εσύ, ή αλλιώς,

κάποιος δρόμος, ο καθρέφτης του δρόμου, εγώ,

όχι λουλούδι, όχι εσύ.

Περπατάω στους δρόμους.

Με τα χέρια τέμνω τις ζεστές, θλιμμένες μέρες

Που αφήνω πίσω μου.

Ανήκω κάπου;

Ανήκω σ΄ εσένα;

Μόνο το είδωλο μπόρεσα να δω. Έπειτα, καταχνιά.

Ψέματα. Kι άλλη μνήμη.

Περπατάω στους δρόμους.

Κάτω απ΄ τις λιωμένες σόλες μου

Κείτεται ένα νησί.

Έκανα λάθος. Πρόδωσα τους δικούς μου.

Κι αυτές οι πέτρες μου θυμίζουν την πατρίδα μου...

© Βασίλης Κόκκοτας