Μέρος Β' : ΕΝΟΣ ΜΠΑΡ ΜΥΡΙΑ ΕΠΟΝΤΑΙ...
Το βράδυ της τελευταίας παράστασης, στη σκοτεινή γωνία της μπάρας
ένας λυγερόκορμος σκούρος νεαρός έπινε αργεντίνικο μάτε, σκυμμένος πάνω από την τελευταία έκδοση του «Μάτε Ερμητικά Κλειστό» (σε μετάφραση-προσαρμογή Alfredo Di Stefano, εκδόσεις Surreal Madrid, σελίδες 4-4-2). Ο ιδρωμένος performer Rainer, εξαντλημένος από το μπιζάρισμα, στριμώχτηκε δίπλα του προκειμένου να καπνίσει, απολαμβάνοντας το κενό του θριάμβου του. Όμως μια μυρωδιά latinίλας με επικάλυψη ποδοσφαιρικών αποδυτηριάσεων εισέβαλε αριστερόθεν του στους υποδοχείς του επιθηλίου που επιστρώνει κάθε ρινική κοιλότητά, και ως γνωστόν, μερικές οσμές δίνουν το ερέθισμα στο μεταιχμιακό σύστημα να ενεργοποιήσει τον υποθάλαμο και την υπόφυση, πυροδοτώντας την παραγωγή ορμονών που ελέγχουν τη σεξουαλική συμπεριφορά, το αίσθημα της πείνας, τη θερμοκρασία του σώματος και άλλες λειτουργίες. Ποιος να ξέρει τι του ξεκούνησε το βαρβατώδες άρωμα του διπλανού αθώου μετανάστη και συμπληρωματικά ερχομένης της οράσεως, επέλεξε να κρύψει τον αναπτήρα και πρότεινε το πούρο του αναστενάζοντας ερωτηματικά:
-Φωτιά;!
-Πού; τρόμαξε ο ευειδής βιβλιόφιλος.
Το πρωί τους βρήκε μόνους να χορεύουν από μνήμης.
Η καθαρίστρια τους πρόγκηξε:
-Σπίτια, δεν έχετε εσείς;
-Ρεφορμιστές του κερατά! συνέχισε χαμηλόφωνα η συνειδητοποιημένη προλετάρια. Καταστασιακοί με τα λεφτά της μαμάς!… Αλκοολικοί που γράφετε γιατί δεν ξέρετε να μεθάτε!… Εραστές που γαμάτε μόνο με λέξεις!… Μουσικοί που οι όπερές σας δεν πιάνουν μια πεντάρα!… Μπρεχτόδουλοι!…
Τους έσπρωξε στο φως με το ζόρι.
Οι νέοι φίλοι μετά το πρωινό (γερμανικό κομπλέ), πήγαν στη λίμνη του πάρκου όπου ο Lou Reed, τίγκα στη ντρόγκα, τάιζε τις πάπιες με ψωμάκια βουτηγμένα σε LSD. Αι νήσσαι εφαντασιώνοντο πως ήντουσαν αγριόπαπιες και με ηγέτη στο Λ του σμήνους τους τον Duffy Duck, βομβάρδιζαν με κοτσιλιές τους Πολιτιστικούς και Λογοτεχνικούς συλλόγους των Βαλκανίων. Στην κορύφωση της πρωινής επιδρομής όμως, μικροκύματα που εκλύονταν από τα δελτία ειδήσεων έκαψαν τις πυξίδες των διαρροϊκών πτηνών, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε σχηματισμό VWV πλέον, πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τα βάθη που ήταν η αγάπη τους που την είχαν χάσει και έτσι στούκαραν σούμπιτα πάνω σε ένα χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος, το οποίο έκτοτε καλείται μαρτυρική μεγαλόνησσος.
8 σχόλια:
"-Ρεφορμιστές του κερατά! συνέχισε χαμηλόφωνα η συνειδητοποιημένη προλετάρια. Καταστασιακοί με τα λεφτά της μαμάς!… Αλκοολικοί που γράφετε γιατί δεν ξέρετε να μεθάτε!… Εραστές που γαμάτε μόνο με λέξεις!… Μουσικοί που οι όπερές σας δεν πιάνουν μια πεντάρα!" (Ρέστα δίνετε!)
"...και έτσι στούκαραν σούμπιτα πάνω σε ένα χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος, το οποίο έκτοτε καλείται μαρτυρική μεγαλόνησσος." (Looool!)
Κι άλλο! Κι άλλο! Κι άλλο!
Η σκηνή, δε, με τον Λου Ρηντ και τις πάπιες, παραπέμπει ευθέως σε Τζιμάκο: "Ταΐζω περιστεράκια, πετώντας κουλουράκια, βουτηγμένα σε ααααρσενικόοοο"! Εδώ, σε μια πιο φιλόζωη και αγωνιστική (αν κρίνω από τη συνέχεια) εκδοχή... Χαααχαχαχαχα!
@ Ανέφελες,
Σας ευχαριστώ.
Πράγματι, υπάρχει σχέση με τη διασκευή της διασκευής του perfect day.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι την ιδέα την κουβαλάω από το Λύκειο, αλλά δεν είχα σκηνή να την παρουσιάσω, την είπα ένα βράδυ στον Τζιμάκο κι αυτός την παρουσίασε για δικιά του. Του έχω καταθέσει 3 αγωγές με δικηγόρο τον Κούγια και μάρτυρα την κυρία Λουκά.
Όταν δικαιωθώ και πάρω την αποζημίωση, θα σας πάω στα μπουζούκια!
Και μόνο που το λες, είναι σαν να το έχεις κάνει... ;-) Ο συν-μπλόγκερ που είχε σχολιάσει παλιότερα ότι κρύβεις έναν Αριστοφάνη μέσα σου, κυριολεκτούσε! Όταν γίνω μεγάαααλο κορίτσι και δημοσιοκάφρος θα σε προτείνω για Νόμπελ (ή Νομπέλ; Δεν έχω καταλήξει ακόμα) Λογοτεχνίας. Αλήθεια...
ένσταση (δις)..γιατί η ειρωνία για τούς καταστασιακούς(πάλαι-ποτέ);
όλα τα λοιπά τα επιβεβαίωσα βάσει βιβλιογραφίας,οπότε συμφωνώ.
έχει πεί κάτι σχετικό ο Μπόρις Βιάν;
@ Ανέφελη,
αυτός ο Αριστοφάνης μου έχει κοστίσει μια μεγαλοπρεπή αποβολή από το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας (Χάγιο, τ’ ακούς;)
@ Ερμία,
Τα στοιχεία είναι ακλόνητα γιατί βασίζονται στη φαντασία. Και βεβαίως δεν εξαιρούνται οι καταστασιακοί. (Μη θυμώνεις, τους αγαπάω).
Ο Μπορίς Βιάν μου τηλεφώνησε αλλά ζήτησε εχεμύθεια.
Δηλαδή, για να δω αν κατάλαβα καλά, στο τέλος αυτοί οι τύποι συγκρούονται με το φύλλο συκής της αναδυόμενης Αφροδίτης κι επειδή ο μοναδικός μάρτυς του δυστυχήματος ήτο το νησί έκτοτε τραβάει των παθών του τον τάραχο;
Δημοσίευση σχολίου