Κάρτα γενεθλίων

Κι αν ακόμα δεν έχω ήχο

η εικόνα στο σκοτάδι μού αρκεί

εκεί που οι ψυχές ψάχνουν το δείπνο

αυτόν που πιθανόν έχει συμβεί.

Αυτοεξόριστος με κύμβαλα ηχεία

φέρνω στο νου τα ορυχεία

που τόσο σκάψαμε βαθειά,

τόσο χρυσάφι που χαρίσαμε

αντίδωρο σε μέλλοντες ληστές,

εν επιγνώσει μύωπες

και κουρασμένοι εγωιστές.

Τώρα τα σύννεφα με ξημερώνουν κόκκινο·

ορμή -ήσουν εσύ;- και καλημέρα μακρινή δεν θέλω,

κάλλιο να βγάλω το σκαρπέλο

τα δάχτυλα να κόψω τα υγρά

να μη μ’ αγγίζει μυρωδιά παλιά,

στενάχωρη καρδιά ή γκρίζα.

Είπα να φύγω σα νησί

μα έμεινα φεγγάρι.

4.2.08

αντί δώρου: {Δεν μας συγχωρώ}