Όταν ο Rilken συνάντησε τον Borja #3

Αμφίβιον Αφήγημα Εις Συνεχείας
Μέρος Γ' : ΣΤΟΝ "ΠΥΡΓΟ" ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΑΦΚΑ

(το Α' μέρος εδώ)
(το Β' μέρος εδώ)

Ήταν Άνοιξη στη Πράγα.

O Rainer Maria Rilken και ο Jorge Luis Borja, ξύπνησαν στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι ενώ και οι ενοχές με την καύλα εναλλάξ, τρεμόπαιζαν τον άγγελο ή τον δαίμονα στις άκρες των δακτύλων τους, απόγευμα Σαββάτου. «Για τις παλιές αγάπες, μη μιλάς» πρότεινε ο Μείζων. Συγκατένευσε με τη σιωπή του ο Νέος κοιτάζοντας το κουτάκι των προφυλακτικών στο κομοδίνο που έχασκε άδειο, γιατί δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα.

Το ξενοδοχείο «Πύργος» ήταν στο τέλος της οδού Κάφκα. Έπιναν αμίλητοι τον καφέ τους όταν μια κατσαρίδα γαργάλησε το πόδι του αθλητή. Πριν προλάβει να σημειολογήσει ο κομμωτής-πρώην αξωματικός, ο λατίνος νέος την αποχύμωσε με τη βοήθεια ενός ογκώδη Προυστ που είχε ξεχαστεί στο κομοδίνο. Χαμένος χρόνος! Στο «κράκ» του εντόμου, ο Rainer μούδιασε. Ανακάλεσε στη μνήμη του την εποχή των στρατιωτικών ασκήσεων στις κροκάλες της λίμνης Μπάλατον, τότε που ένας μεθυσμένος ούγγρος χωριάτης του είχε ξεστομίσει γελώντας σε άπταιστα γερμανικά:

-«Πώς είσαι έτσι, ρε»!

Έξι χρόνια τώρα, ο ήχος που έκαναν τα άρβυλα -έστω και με τακούνια- πάνω στα βότσαλα σε συνδυασμό με τον ενικό του αγροίκου της αγροικίας, του έφερνε αναγούλα. Πήρε βαθειές ανάσες και σκέφτηκε να γράψει ένα ποίημα. Ή να ανακαλύψει ένα σαμπουάν. Το ίδιο του έκανε! Αναλογιζόταν αναποφάσιστα για ώρες, ώσπου τον επανέφερε η φωνή του συντρόφου του:

-Δεν βλέπω τίποτα!

-Φως, περισσότερο φως! αντέτεινε αυθόρμητα.

Είχε νυχτώσει. Άναψαν το φως. Από το κέντρο της πόλης έρχονταν κατά κύματα φωνές. Βελούδινες φωνές. Κάτω στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου μαζευόταν κόσμος που μιλούσε βελούδινα. Έστησαν αυτί να καταλάβουν τι μπορεί να συμβαίνει. Δυο λέξεις διέκριναν: Λογοτέχνης και Επανάσταση. Επανάσταση, Λογοτέχνης! Ώστε λοιπόν, ο Rainer με το γυναικείο δεύτερο όνομα είχε καταφέρει να ταρακουνήσει το γίγνεσθαι της πατρίδας του, πριν ακόμα θεωρήσει ο ίδιος τον εαυτό του έτοιμο!

-Ντύσου, πρόσταξε τον Jorge Luis, ο κόσμος ζητά να ηγηθώ της Λογοτεχνικής Επανάστασης! Θα κατέβουμε στον λαό για να τον ανεβάσουμε στους λαγαρούς ουρανούς της Πνευματικής Καλλιέργειας! Η Καλλιέπεια της Ποίησης δικαιώνεται με τούτη την Καλλιτεχνική Ανάσταση και την Πολιτική Καλλιγραφία που επιδεικνύει ο λαός -εξαιρουμένων των κρητικών βεβαίως!…

-Εντάξει μπουάνα, αλλά θα πρόσεξες ότι χρησιμοποιείς το συνθετικό «καλλι-» συχνά! Πώς θα γίνω Μείζων Ποιητής με τέτοιο φτωχό λεξιλόγιο;

-Η γλώσσα, αγαπητέ μου, η γλώσσα εν τη χυδαία εννοία της σε ωθεί στην αναγνώριση και όχι οι λέξεις. Και τα σαλόνια επίσης! Όπως συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο, πράγμα που γνωρίζεις όσο να ’ναι καλύτερα από εμέ έναν απλό διανοούμενο κομμωτέχνη. Στα γήπεδα πιστεύεις πως παίζεται; Όχι βέβαια! Στα σαλόνια παίζεται κι αυτό! Ίσως και στις κρεβατοκάμαρες, που ακόμα κι εμείς οι ποιητές δεν υποτιμάμε διόλου! Ά, και στην κουζίνα επίσης μαγειρεύονται διακρίσεις!… (αυτό έχει ρίμα, να το γράψω, σκέφτηκε). Αλλά και πάλι, συνέχισε την αλυσίδα της σκέψης του, στον καμπινέ καταλήγουν όλα! (αυτό να μην το γράψω, συνοφρυώθηκε). Τελικά χρειάζεσαι τον χώρο σου για να διακριθείς, διέγνωσε με σηκωμένο δάχτυλο. Με αποπροσανατόλισες όμως, Νέε Ποιητή, ενώ η Επανάσταση με περιμένει!

Η συνέχεια επί της οθόνης (του pc)