Μια Παλαιστίνη η καρδιά μου καίγεται
ζώνεται την ομίχλη της άγουρης βραδυάς
και βουρ για τ’ άστρα.
Θυμώνει ο χρόνος που μας λείπει
γίνεται τραίνο ασύδοτο
έρμαιο στις παπαρούνες κάθε Άνοιξης
παιδί στο δάσος με τις βερβερίτσες
κι όταν τα μάτια μου ιδρώνουν είναι που
σ΄ αγαπάω τόσο
παρά το λίγο της μυρωδιάς σου.
2 σχόλια:
ΠΑΙΔΙ στο δάσος με τις βερβερίτσες,
έρμαιο στις παπαρούνες κάθε Άνοιξης,
το ποίημα σου όταν το πλησίασα
μ' έφερε σ' ένα άλλο ΜΑΥΡΟ ΔΑΣΟΣ
και το ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΗΝΥΓΙ ποιητών μου θύμισε:
"τρεις πέρδικες στα πλάγια, τρεις
μου δίναν γκρα στα χέρια, δίκανο ντουφέκι
να λησμονήσω-
κλωνί κλωνί, ρέμα το ρέμα-
τα μάτια σου μικρή μου Ιουλία..."
(από το ΜΑΥΡΟ ΔΑΣΟΣ του Μάρκου Μέσκου)
@ Kartasos,
Ναί, βλέπω κι εγώ αναλογίες στο πνεύμα.
Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου