Θνητό μυαλό
που θεμελιώθηκες στη ζήλια του Αιώνιου
και στην ευθεία του Σίγουρου ανδρώθηκες,
δεν είδες τους κομμένους λαιμούς στο διάβα σου;
τους σταυρούς δεν είδες, τα στέφανα και τα θυσιαστήρια;
η λάβα δεν σε έκαψε;
Θνητό μυαλό, γυμνό,
με κόκαλα και χαρτομάντηλα για έρμα σου,
πώς πας και μπαίνεις φώσφορος
μες στα μποφόρ και στα λημέρια;
Στο πρώτο φτερούγισμα γέρνουν τα κότσια σου,
πέτρα η νύχτα, στάχτη ο δρόμος,
στους βάλτους σπέρνεις αγριοκάτσικα.
Ξεθυμασμένες προσπάθειες κάνεις παντιέρα,
μέσα σε κάπνες κι αίματα σημαιοφόρος
στρατού του μηδ’ ενός,
χρισμένος το σημάδι στο μέτωπο,
τράγος χωρίς κοπάδι,
μες στα σφαγεία γκιζεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου