Αναγνώστες

30 Μαΐ 2008

Η Λαμπέτη πετάει τον Χαρταετό της Μαρίας Νεφέλης

Με αφορμή κι αιτία την Λ, όπως Λύπη



Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη

ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν - ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία - φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .


Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια·
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και άλλα)
το ξαναλέω - δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ - δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν - απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.



Οδυσσέας Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη» (Ο Χαρταετός)


Το βίντεο έχει ανεβεί από την Kirkh70 στο youtube.


8 σχόλια:

demetrat είπε...

Αχ! τι μι κάνς.Αχ!τι μι κάνς.
-Ξανάρχισα να ξεφυλλίζω κάτι λιανά βιβλιαράκια με περίεργους τίτλους που τάχα αφήσει παραπίσω.
Με καταραμένα φίδια και άνθη στους μαύρους Μέσκους.
Εκτοπλάσματα και λησμονημένους εχθρούς.-
Βάλθηκες να μι ξεκάνς!

δ

παράλληλος είπε...

" Αγαπώ άρα κινδυνεύω
γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου
"
Μάρκος Μέσκος

Σε ποιά Ήπειρο ήσουν κρυμμένη, βρε ανθοκομείο; (κατά το τρελοκομείο!).
Και βέβαια ο εν λόγω ποιητής ειναι λογικό να είναι ο αγαπημένος σου αφού αντί για τα κύματα και τις Παναγιές του Ελύτη, χρησιμοποιεί πλατάνια, παπαρούνες, μηλιές, πουλιά, βόδια, άλογα...

Σποραδικές είναι οι αναγνώσεις που του έχω κάνει, αλλά πολύ μ' αρέσει. Έχει ουσία.

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Ανάρτηση - όνειρο! Μ' έκανε(ς) να πετάξω. Και πολύ το ήθελα ένα ταξιδάκι, πρωί - πρωί...

Ευχαριστώ Παράλληλε! Καλή σου μέρα.
:-)

Ευτυχία είπε...

Λ όπως λύπη...όπως λύση...και μετά Ε όπως Έλλη...όπως Ελευθερία...όπως ελευθερία...όπως Ευτυχία...όπως ευτυχία και μετά Μ όπως μοναξιά που τελειώνει με ένα μεγάλο Α όπως άνθρωποι...


καλό μεσημέρι...

παράλληλος είπε...

@ Ανέφελη,
να πετάξουμε θέλουμε, αλλά είναι κάποια πράγματα που μας γειώνουν, κυριολεκτικά...

@ Μοναλίζα,
αΛήθεια
Λήθη
άΛΛοθι
Λάθη
θηΛειά...

Christina Noe είπε...

Είχα την αίσθηση πως πετούσα καθώς διάβαζα και μου έμεινε η γεύση του γλυκόπικρου όπως όταν ξυπνάς το πρωί και ξέρεις πως το βράδυ ταξίδεψες ανάμεσα στις διαστάσεις.Αυτό μπορούν να κάνουν οι λέξεις που όμορφα ντύθηκαν.Να σε πάρουν απο το χέρι και να σε παρασύρουν.
Μάλλον ευχαριστώ προσπαθώ να σου πω για αυτήν την απέριττα υπέροχη επιλογή.
Καλό απόγευμα!

Ευτυχία είπε...

όχι θηλεία.
όχι.
μετά τα λάθη ,ακολουθούν τα πάθη. όπως και στη λέξη αγαπάω κρύβεται η λέξη πάω..
όπως και στην αγαπημένη
η αγάπη μένει...

παράλληλος είπε...

@ Χριστίνα,
χαίρομαι που σε άγγιξε η επιλογή.

@ Μοναλίζα,
και η Λύπη αναγραμματίζεται σε Πύλη.
Κάπου οδηγεί. Την ανοίγουμε. Τον δρόμο τον φτείαχνουμε...