Τελικά ο Ρίτσος έγραφε και ποίηση! (μόνο που το κράταγε κρυφό)

«…Μια γυναίκα μονάχη με τον άνεμο πέρασε στ’ ακρογιάλι·

το φόρεμά της κολλάει στο κορμί της.

Κι αυτός με το χέρι στην τσέπη,

παράτησε το ζεσταμένο νόμισμα κι έσφιξε το φαλλό του.

Έι -φώναξε-

έι, άτιμη, μαγκούφα, σκρόφα ζωή, τι όμορφα που μοσκοβολάει

αλμύρα, δάφνη, σπέρμα και μουνί το μπορντέλο του κόσμου».

(Κάλυμνος, Ιούνιος 1982)

Στίχοι από την «Αλλαγή δρομολογίου» (ανέκδοτη συλλογή «Πορθμείο») του Γιάννη Ρίτσου, που τρία ποιήματα δημοσιεύει το περιοδικό «Δέντρο».

Πάνω που ήθελα να το αναδημοσιεύσω, έτσι στο ξεκούδουνο, το κάνω με αφορμή και πρόκληση να διαβάσει ποίηση ο άρρωστα βιβλιόφιλος και απόλυτα αντιποιητικός ΠάνωςΚ. που με προσκάλεσε στο μπλογκοπαίγνιο της εποχής, «το ποίημα που σας αρέσει».

[Έτσι μού ’ρχεται, από καιρό δηλαδή το είχα κατά νου, να παρενθέσω ένα μπλογκ-ανθολόγιο ποίησης, αντίστοιχο των κλασσικών τυπογραφημένων ανθολογιών. Μόνο που εκτός από κλασσικούς και «κλασσικούς» θα περιέχει νέους, ωραίους και άγνωστους. De gustibus et coloribus…

Έσεται ήμαρ]

Με τη σειρά μου όμως, καλώ και θέλω να δω -έστω και υπαινικτικά- τα ποιητικά "πρωτεύοντα" των εν δικτύω μη "ποιητών" φίλων Τουκιθεμπλόμ, Yellow Kid, Habilis, όπως και του "εν κουλτούρα" βιβλιοπροωθητή (με την καλή έννοια) Νίκου. Μα και του συμμαθητή μου Γιώργου Κρανιώτη. (Η ντροπή ντροπή δεν έχει!...)

Ανθολογία Πεζού Ποιήματος

Τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου και ώρα 8.15 μ.μ., το Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ στη Λιβαδειά, διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:
"Ο ρόλος και η σημασία του πεζού ποιήματος στη σύγχρονη ποίηση".

με ομιλητή τον ποιητή – συγγραφέα ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΣΧΑΛΗ που παρουσιάζει το νέο του βιβλίο

"Όταν οι άγγελοι περπατούν : Ανθολογία Πεζού Ποιήματος"

O Στρατής Πασχάλης σταχυολογεί πεζά ποιήματα, χειρονομίες τόλμης και ακρότητας, που αντιβαίνουν στους ρυθμούς της ποιητικής παράδοσης, μεγάλων ελλήνων και ξένων ποιητών.

Περισσότερα στο μπλογκ του βιβλιοπωλείου.

Ανάθημα

Σου κράταγα την καλύτερη θέση

Τώρα σε γιορτάζω μαζί με τους νεκρούς

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ -...

Τί διάβασε η Λιβαδειά το 2007;

-A! εύκολο!
Ό,τι και η υπόλοιπη Ελλάδα! (ειδικά στην παραλία)

Αγρυπνία

-Την πίστη μου μη χάσω, Κύριε,

και καταντήσω όμοιός σου

κι όμοιος με τους ομοίους σου!

Εγώ Κύριε, στα όνειρα χτενίζομαι με πέτρες

ντύνομαι γλάρος που πεινάω υπολείμματα,

μα στις ξερολιθιές ενός καιρού πρεσβύωπα

χορταίνω απ’ το συκώτι μου.

Κάθε μεσάνυχτο χυμώνω τη μοναξιά για ταίρι,

σε καταβόθρες σκέψεις λυμαίνομαι δικές και ξένες ενοχές

και όσο λάλον ύδωρ απέσβεσα,

πάει, το απέσβεσα·

τώρα γερνάω φιλομαθής

ενάντιος μαντείων και θεών

εξ ανάγκης λογιστής,

τα ποθημένα δηλώνω αχρεωστήτως χρεωθέντα

στοιβάζοντας ντάνες τα αβίωτα

ως έξοδα παράστασης.

Γύφτος που δε φτουράω σε πόλεις τακτικές

σέρνω της ακηδείας μου το κάρο

μ’ εμπόρευμα αφρό και βότσαλα για έρμα

(φορτίο ύποπτο σε υπόνομους καιρούς)

κι ένα μουγκό σκυλί παρέα πιστά ν' ακολουθάει:

το ξέρεις, Κύριε,

των παραιτήσεων το έλκος.

Εμέ τον ποιηθέντα, ου γεννηθέντα,

τον εκ μητρός εκπορευόμενο,

πες τους, Κύριε, να μη με σκιάζουν πλέον·

με τόκο ξόδεψα τους φόβους μου

και μπιστικός χιλιάδων αφεντάδων,

ορατών τε και αοράτων,

σιχάθηκα πια να παραστέκω.

Όρκους που δεν έκαμα, αθόρυβα εκτέλεσα,

κοινώνησα δε παρά τη θέλησή μου,

τον σκύμνο μόνος τον εφρόντισα

-τα δόντια του στα χέρια μου γαλόνια.

Όμως αυτοί -κι εσύ επίσης, Κύριε-

την πορσελάνη μου σκουριάσατε,

και άμα τη θυσία την όρασή μου υποτιμήσατε

κι ενώ εγώ γινόμουν αστερίας πετρωτός

σαν κεχριμπάρι νεοσσό στο ενυδρείο των χειλιών σας

ή περιγιάλι όμηρο

ή αρμυρίκι ξόανο των παλαιών σας βιασμών,

στη φυλακή μου δεν με επισκεφθήκατε

-αυτό δεν συγχωράω!

Κι όπως Μεγαλοβδόμαδο γεννάν οι γιορτινές ημέρες,

έτσι κάθε μεσάνυχτο

στη θλίψη γέρνω άταφος, ζεστό ζωής κουβάρι

και λίθος αναβράζων έγκυος

ναός αιώνων που κάθε νύχτα χάνεται,

μα πάλι πάλλει από ατμό ηφαίστειων ανθρώπων.

Γι’ αυτό σού σφάζομαι, Κύριε:

-Στο όνειρο την πίστη να μη χάσω

και όμοιός σας γίνω!