1.
Μόλις γίνω πάλι παιδί
Θα σε ξαναγαπήσω απ’ την αρχή.
2.
Τη ξέρω αυτή τη μυρωδιά σου!
Στην πρώτη μου ανάσα
Ένα μουνί
Με πασάλειψε με αίμα.
3.
Μάνα
Μουνί
Μαρία
Ένα Μι όλη μου η ζωή.
4.
Ο μπαμπάς ξυριζόταν με ξυραφάκια Astor.
Σαν πρωτότοκος
Τον κληρονόμησα.
Τώρα κόβομαι κάθε μέρα.
Ο μπαμπάς καπνίζει «Έθνος Εξαιρετικά»
Ζηλεύω που χτυπάει το τσιγάρο στο πακέτο:
Ταπ ταπ ταπ.
6.
Το βράδυ που θα ’ρθει ο μπαμπάς
Θα μου φέρει καβούρια.
Η μαμά θα του πει να με δείρει.
7.
Ο μπαμπάς μυρίζει λευκό σαπούνι «Ερμής».
Η μαμά κρεμάει το σκοινί.
8.
Δε θέλω άλλα μπράβο.
Να παίξω θέλω.
11 σχόλια:
Καλημερα...
να είσαι παιδι...
να εισαι παντα στην αρχη...
πάμε λοιπό για παιχνίδι..
καλημέρα!
έγραψες σύντροφε πάλι. οι ρακιές θα φταίνε...
''Δε θέλω άλλο να παίξω.
Ένα μπράβο θέλω.''
καλησπέρα παράλληλα...
Tρυφερές παιδικές αναμνήσεις!
Τόσο τρυφερές μάλιστα, που χρειάζεται τουλάχιστον μια ζωή για να καταλάβουμε τον πόνο και την αποφορά που έχει αυτή η μέσα μας χαίνουσα πληγή από τον τόσο όμορφο και τρυφερά πλασμένο κόσμο της παιδικής μας ηλικίας!
-Γιώργο, χάσαμε!
(Ή μήπως όχι?)
-Σύντροφοι! (που λέει κι Διάσελος),
η εικονογραφική αποτύπωση των τραυμάτων και των ελλειμμάτων με τον τρόπο του παιδιού, δεν αποδυναμώνει την ένταση των υποσερνάμενων πληγών.
Το ότι δεν κατανοήθηκα, σύντροφοι, πιθανόν να συμβαίνει επειδή η παιδική σας ηλικία κύλησε αρμονικότατα και η διαχείριση των σχέσεων με τα μέλη της οικογένειας ολοκληρώθηκε υποδειγματικά.
Σας ζηλεύω…
το αντίθετο! η "κληρονομιά" π.χ. στην οποία αναφέρεσαι, συνδυαζόμενη με το ξυραφάκι φανερώνει ακριβώς αυτό που λες..
ένας λόγος παραπάνω λοιπόν! πάμε για παιχνίδι!
Giorgo, ti pragmata einai afta???
piperi! xaxaxa
Όλοι θέμε το μπράβο μας!
Μπράβο σου, λοιπόν, κι ας μην (λες ότι) το θες!
Γνωριμες μυρουδιες...
Παιχνίδι, μήτρα, μάνα, πατέρας, μουνί...
Η ζωή μας όλη!
Δημοσίευση σχολίου