Αναγνώστες

9 Οκτ 2007

Μνήμη αντί μνημοσύνου

9 Οκτωβρίου 1967, La Higuera, Βολιβία 27 "Τότε οἱ στρατιῶται τοῦ ἡγεμόνος παραλαβόντες τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ πραιτώριον συνήγαγον ἐπ' αὐτὸν ὅλην τὴν σπεῖραν· 28 καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν περιέθηκαν αὐτῷ χλαμύδα κοκκίνην"


Guevara

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί, (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.)
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.


Νίκος Καββαδίας, 1972
"Τραβέρσο"

12 σχόλια:

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Όσο κι αν τον ψάξεις τον Καββαδία, ποτέ δεν στερεύει.
Στέρεψε μόνο όταν πήρε σύνταξη, ύστερα από 40 χρόνια στα καράβια, και βγήκε στη στεριά. Μετά από λίγο πέθανε.

Ανώνυμος είπε...

Ο βλάκας αριστερά του Τσε (όπως εμείς κοιτάζουμε τη φωτο) είναι ένας τραγικός πράκτορας που ήθελε κατ'ανάγκη να μείνει στην ιστορία και διέταξε να φωτογραφηθεί με τον Τσε λίγο πριν τον εκτελέσει... Αυτό που λέω το έχω διαβάσει στο βιβλίο "τσε, εικόνες μιας ζωής" που κυκλοφορεί παό τις εκδόσεις μεταίχμιο. Αν είναι δυνατόν... Παράλληλε, σταματάω το μπλογκ, θες να συνεχίσεις να αρθρογραφείς? μπες στο μπλογκ μου έχω κάνει ανάρτηση

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ναι, είναι ο Félix Rodríguez, κουβάνος πράκτορας της CIA, ο οποίος από τότε βγάζει το ψωμάκι του δίνοντας διαλέξεις και συνεντεύξεις ως ο άνθρωπος που συνέλαβε τον Τσε.

παράλληλος είπε...

Γιατί δεν έχει προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης, αφού εμπόδισε πόλεμο (έστω "εμφύλιο") στη Λατινική Αμερική?
Εδώ θα πάρει ο αρχιμαλάκας Αλ Γκορ που μου τη σπάει γιατί είναι χειρότερος κι από τον Μπόνο, και με την ανοχή του (ή μήπως με την προτροπή του?) η κυρία του έφτιαξε την οργάνωση που κατάφερε την λογοκρισία στη Δισκογραφία.
Υποκριτές "δημοκράτες"!
(αν και χωρίς εισαγωγικά, το ίδιο κάνει. Όλοι οι καριόληδες μια εταιρία, που τραγουδάει ο Μάλαμας!)

παράλληλος είπε...

Ο Καββαδίας, ναι Σκύλε, και αστείρευτος ήταν και "ψυχούλα" -πώς αλλιώς?
Και δες πως του την ξέσκισε ο κωλοαστός Σεφέρης (και γαμώτο, μου αρέσει η ποίηση του):
http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20051203&nid=4418899

agios thomas είπε...

μήπως μπορείτε να εξηγήσετε και σε μένα τον αδαή χωριάτη την διαφορά μνήμης και μνημοσύνου; υπό τον τρόπο που αναγράφονται βεβαίως βεβαίως.

Agobooks είπε...

Ο Μεγάλος Τσε: Ένας και μοναδικός.
Τεράστιος και απλησίαστος.
Ένας άνδρας από αυτούς που πολύ σπάνια γεννάνε οι μάνες.

παράλληλος είπε...

@άγιε θωμά

Μνήμη είναι η κινητήριος αίσθησις που μας κληροδοτούν άνθρωποι που αγωνίζονται για ζωή , για αξιοπρεπή ζωή, είναι δε και αποφασισμένοι για το κόστος.

Μνημόσυνο είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
φορώντας ράσα και πλουμίδια
υμνώντας τον εν ζωή θάνατο
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια
πάνω στων ανθρώπων τα αποκαΐδια.

παράλληλος είπε...

@ Ν.Ago
Γεννήθηκε από την βάσανο της αξιοπρέπειας και την αγάπη για τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

agios thomas είπε...

Αγαπητέ παράλληλε, την Ελληνική τη γλώσσα δεν την ανακάλυψε το ράσο.

παράλληλος είπε...

Όχι βέβαια!
Και ευτυχώς που εγώ δεν είμαι ούτε Μπαμπινιώτης ούτε Χρυσόδουλος.
Δεν εζήλωσα τις δάφνες τους, να τίς βάλουν στις φακές τους...

Ο καθείς και οι λέξεις του.
Ο καθείς και η ηθική του.

Ο Χριστιανισμός -έστω κι αν σε πειράζει η σύγκριση- είναι ο πατέρας του Ελληνισμού, γιατί τού γάμησε τη μάνα! κατά τη γνώμη μου βεβαίως βεβαίως, που κι εγώ είμαι αδαής -αλλά όχι αψύλλιαστος- χωριάτης.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.