Αναγνώστες

7 Απρ 2007

ΕξΑνάσταση;



Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κώστας Βάρναλης

5 σχόλια:

kyriaz είπε...

Τεράστιος ο Βάρναλης...

(Έκανα πέντα χρόνια στη Λιβαδειά-έμενα πάνω απ' την Καραγιαννοπούλου.)

habilis είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ....

Θεοδόσης Βολκώφ είπε...

Να σαι καλά που μας το θύμισες.
Χρόνια πολλά, Γιώργαρε!


Βολκώφ

παράλληλος είπε...

Είθε η Ανάσταση να συντελείται σαν κατάκτηση του καθενός και να μην μένει σχήμα της μυθολογίας!

max είπε...

Υπάρχει μία θαυμάσια μελωποίηση του ποιήματος αυτού αού την Αγγελική Ιονάτου.

Η Ανάσταση είναι, για μένα, πρό(σ)κληση για ζωή αλήθειας και ουσίας.