Αναγνώστες

19 Απρ 2007

λέω...




Να κόψουμε, λέω, λίγο τα φτερά μας,

ρούχα μεγάλα μοιάζουν, που δεν μας πάνε,

να τα ψαλιδίσουμε, λέω, κομμάτι

γιατί σα τρίχες αχτένιστες πετάνε.


Να περπατήσουμε, λέω, ξυπόλυτοι στο χώμα

κι ας κάνει κρύο, κι ας βρέχει ακόμα,

της μάνας μας το γάλα, λέω, να φτύσουμε πίσω

μήπως και βρούμε του βήμα μας το ίσο.


Και στη σκηνή, τη μέσα μας, λέω, ολόγυμνοι να βγούμε

αστόλιστοι, ασύγκριτοι και μόνοι,

το κρέας της ψυχής μας να μετρήσουμε

έχει ζωή; πιάνει τιμή;

ή στα σκυλιά του όχλου να το ρίξουμε;


13 σχόλια:

Yellow Kid είπε...

Και η φιλοσοφία ενα είδος ποίησης δεν είναι; Τι λές για κάποιο τέτοιο μπογκοπαιχνίδι;
Πέρνα να σε φιλέψω μια πρόσκληση!

Nemertes είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Nemertes είπε...

Να γίνουμε άνθρωποι ξανά! Ωραίο μου ακούγεται!

Αιολος είπε...

Μ' αρεσε ρε παράλληλε. Να είσαι καλά!

ONOMATODOSIA είπε...

ωραιο...

Socrates Xenos είπε...

Έχει ψαχνό
Ξεκοκαλίστε το
Ως συνήθως

Καλησπέρα αγαπητέ Γιώργο

nikolakisdiaselos είπε...

θαμμένοι σ' ένα σεντούκι απ' το καλοκαίρι να γιορτάζουμε την λάσπη...

Gordon είπε...

Πρέπει να σκάψεις βαθιά, κι αν βρείς κάτι ίσως να μην σου αρέσει.

Πολύ καλό!

Фе́ммe скатале είπε...

Στέκομαι τόση ώρα, τόσες μέρες εδώ μπροστά..Ξύνομαι, καπνίζω...δεν ξέρω τι να πω. Θέλεις ένα τσιγάρο;

george.pirgaris είπε...

Γεια σου Φίλε και συμπατρώτη!

habilis είπε...

Ευστοχο-Ευαισθητο-Ευχη για ολουs μαs....

Θεοδόσης Βολκώφ είπε...

E Γιώργο, καιρό έχουμε να σε ακούσουμε...


Βολκώφ

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

δεν ψάχνω για την τμήση σε κάτι που είναι παράλληλο με μένα αλλά αν δεν αισθανόμουν πως πρέπει να υπάρχει δε θα ήμουν εδώ!
καλώς σας βρήκα!