λέω...

Να κόψουμε, λέω, λίγο τα φτερά μας,

ρούχα μεγάλα μοιάζουν, που δεν μας πάνε,

να τα ψαλιδίσουμε, λέω, κομμάτι

γιατί σα τρίχες αχτένιστες πετάνε.

Να περπατήσουμε, λέω, ξυπόλυτοι στο χώμα

κι ας κάνει κρύο, κι ας βρέχει ακόμα,

της μάνας μας το γάλα, λέω, να φτύσουμε πίσω

μήπως και βρούμε του βήμα μας το ίσο.

Και στη σκηνή, τη μέσα μας, λέω, ολόγυμνοι να βγούμε

αστόλιστοι, ασύγκριτοι και μόνοι,

το κρέας της ψυχής μας να μετρήσουμε

έχει ζωή; πιάνει τιμή;

ή στα σκυλιά του όχλου να το ρίξουμε;