Αν δεν φύγεις, δεν έρχεσαι!...

…όπως κι αν δεν φύγεις, δεν πας πουθενά!

Ακόμα και το αυτονόητο, θέλει κόπο για να το δεις!

Η Άνοιξη είναι η πιο δύσκολη μέρα. Κοιμάσαι πεθαμένος και ξυπνάς σπάρτο κιτρινοπράσινο πηχτό, στις άκρες των επαρχιακών οδών. Μαζεύεις όλη τη σκόνη και καρφώνεις τα σύννεφα που σαν ειδήσεις από πάντα ήταν πάπλωμα βρώμικο, γεμάτο ακάρεα επώνυμα ωσάν τα σκατά των έγχρωμων σελίδων. Να γίνεις Αλκιβιάδης ή Ριβάλντος; Κιθαρίστας ή μπάνερ στις γέφυρες του Κηφισού;

Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία, λέει ο Γκανάς.

Επέστρεφε! η προστακτική του γέροντα. Καραδοκεί ο φρούραρχος Μπαμπινιώτης, έτοιμος είναι να τον στείλει πίσω στο εμπορικό του πατέρα του. Βραδιές ορθογραφίας με τον Νταλάρα στο Δεύτερο πρόγραμμα, συμπαρουσιαστή και αγιογράφο.

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

Επέστρεφε και μη ερεύνα, τα καθίκια έχουν ρεύμα. Και φως, νερό τηλέφωνο. Ζήσε τη στιγμή σε 36 άτοκες δόσεις. Κάνε δεξί κλικ και μπες στο πάνελ της Νόαμ Δρούζα. Ο Πολύδωρας κάνει αγγαρεία, ενώ εμείς γουστάρουμε να μας πηδάνε για 8 ώρες στη δουλειά και 24 την νοημοσύνη.

Να φύγω ήθελα! Και έφυγα.

Για να δω τα αυτονόητα.

Το «δούλος σας» το αποφεύγει ακόμα κι ο Κατέλης λέγοντας (όχι τυχαία) «βούλωσα»! Εγώ λοιπόν, «μπούκωσα»!

Μπούκωσα με τις αλλαξοκωλιές του Ταρζάν με τους καταγγελλόμενους μαντούβαλους, μπούκωσα και με τους Χρυσόδουλους που κλαίνε για τη χαμένη τιμή της Καταρίνας Εθνομπλούμ. Μπούκωσα και με μένα που κολυμπούσα στα βουνά ενώ στη θάλασσα ντυνόμουν την καπότα του τσοπάνη! Βλακέντιος φορτιζόμενος με μπαταρίες ηλιθίου!

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

Αναφανδόν και ασκαρδαμυκτί, τάσσομαι υπέρ της επιστροφής των βαρβάρων. Ο Vangelakis είναι δικό μας παιδί και βεβαίως πρέπει να επιδοτηθεί, να κοινωνικοποιηθεί σαν τη φωνή του Καζαντζίδη επί Λιάνη-Ρεπότρερ, ώστε να ρίξει ο Μυθωδός έναν όροφο ακόμα, γιατί πάνω απ' το μπάρμπεκιου της ταράτσας του ξεχωρίζουν κάτι παλιοαετώματα και κάτι κωλομάρμαρα Ιωνικά. Παλιομαλάκες γάλλοι που δεν ψηφίσατε τη Σεγκολέν Βασιλική, που φρύαξε η καημένη: «ψηφίστε με, είμαι γυναίκα, κι εγώ θα σας πηδήσω αλλά είμαι γυναίκα! ρωτήστε και τον άντρα μου!». Ο Κον Μπεντίτ ζει, αυτός και μας γαμεί! Κι ο Γιόσκα Φίσερ, κι ο Μπλαιρ, κι ο Πάγκαλος, κι ο Θεοδωράκης, κι ο Κόκκαλης, κι όλοι της γης οι κολασμένοι αριστεροί! Κι εγώ ο ακόλαστος ν’ αναβοσβήνω, σαν πίξελ καμένο στο πλεϋστέισον του διαδιχτύου. Αλλά αν δεν φύγεις, δεν έρχεσαι!...

Τρεις βδομάδες την έκανα για το Αγιονόρος της μοναξιάς μου! Και, ω! του θαύματος, ανακάλυψα ότι όχι μόνο υπάρχει ζωή (Η ζωή!) έξω απ’ τα μπλογκ, αλλά και ότι με save as δεν σώζεις τίποτα. Σε κάθε enter, δυο delete! (Α! ρε Πάνο, πώς θυμάμαι που μου έγραψες «κλείνω τώρα, γιατί θέλω να βγω στη ζωή»).

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

«κλείνω τώρα, γιατί θέλω να βγω στη ζωή».