λέω...

Να κόψουμε, λέω, λίγο τα φτερά μας,

ρούχα μεγάλα μοιάζουν, που δεν μας πάνε,

να τα ψαλιδίσουμε, λέω, κομμάτι

γιατί σα τρίχες αχτένιστες πετάνε.

Να περπατήσουμε, λέω, ξυπόλυτοι στο χώμα

κι ας κάνει κρύο, κι ας βρέχει ακόμα,

της μάνας μας το γάλα, λέω, να φτύσουμε πίσω

μήπως και βρούμε του βήμα μας το ίσο.

Και στη σκηνή, τη μέσα μας, λέω, ολόγυμνοι να βγούμε

αστόλιστοι, ασύγκριτοι και μόνοι,

το κρέας της ψυχής μας να μετρήσουμε

έχει ζωή; πιάνει τιμή;

ή στα σκυλιά του όχλου να το ρίξουμε;

tv screen

Find a beautiful old street
Not rushing through this time
In a bar where a fat lady reigns supreme
Come in and drink with a false name
In circus clothes forget their pain
They are the zombie bodies
Caught in the glow of the TV screen
Just forget it…

Forget it all
The TV screen
TV screen makes you feel small
No life at all

Now that you have turned it off
It's harder than you thought
No one wants to give a damn
Or even hear a thought
They rush from one fad to the next
You talk and it has no effect
You are the target for stars
And the planets on the TV screen
Just forget it…

Forget it all
The TV screen
TV screen makes you feel small
No life at all

Goran Bregovic
Album: Arizona Dream

γεωγραφία

Το πιο όμορφο χωριό το λένε Αγάπη! Κείται βορείως της πόλεως της Τήνου και στα μεσόγεια των συγκρούσεών μας. Παράγει ρακή, με απόσταξη σωμάτων κάθιδρων και αδένων υπερχυμωμένων. Όταν η απόσταξη συντελεστεί πλήρως και η σύγκρουση καταλαγιάσει, τα υποκείμενα καθίστανται ράκη.

ΕξΑνάσταση;

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κώστας Βάρναλης