Αναγνώστες

10 Φεβ 2006

Rock από την Λιβαδειά!



Η τραγουδάρα του φίλου μου του Στέλιου, σε avant-premiere, πριν κυκλοφορήσει σε cd!
Δώρο στη μπλογκογειτονιά.
Δαίδαλος και Ίκαρος, ο τίτλος.
Φτάνουν τα λόγια, πάμε μουσική!

6 σχόλια:

Eιρήνη είπε...

Aκούσθηκε ο Στέλιος!

παράλληλος είπε...

Αν σας άρεσε, την άλλη βδομάδα θα ακούσουμε άλλο.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστό; Οδυνηρή διαπίστωση, θα τολμούσα να πώ εγώ. Ένας μικρός αητός που μαγεύεται απο το πέταγμα του πατέρα, που θέλει να κουρνιάσει στις μεγάλες φτερούγες του και να του πεί, θέλω να σου μοιάσω αλλά φοβάμαι μη καώ, μά δεν τολμάει. Δεν του'μαθε ο ''Δαίδαλος¨ οτι για να πετάξεις στη ζωή δεν χρειάζεται ντε και καλά να ''αντροκαλιέσαι τον Θεό'', που λέει κι ο Ζορμπάς, να σκίζεσαι,να χωρίζεις! Δεν χρειάζεται για να φωτίσεις τη ζωή σου, να καείς ολόκληρος! Κι έτσι ο μικρός αητός για να φανεί αντάξιος, για να κάνει περήφανο τον ''Δαίδαλο'', δεν θα ζητήσει ποτέ να χωθεί στην αγκαλιά του, δεν θα μολογήσει ποτέ πόσο τρέμει η ψυχούλα του! Θα προσπαθήσει να διακριθεί κάνοντας κάτι πολύ οριακό. Θα φλερτάρει με τον θάνατο.
Κρίμα, γιατί το μόνο που ήθελε ο Ίκαρος ήταν η αγκαλιά του Δαίδαλου!
Μακάρι να τολμήσει να τη ζητήσει σήμερα. Η αρχή έγινε.Και να θυμάται, πως κι αν είναι αργά, δεν είν'αργά για θαύματα!
Πάντως μου άρεσε πολύ το τραγούδι του φίλου μας του Στέλιου.

παράλληλος είπε...

"έκανα βήματα μικρά,
λίγο πιο πέρα πήγα, μόνο.
έκανα βήματα μεγάλα
και έφαγα τα μούτρα μου".

παράλληλος είπε...

Δεν είναι δικαιολογία. Είναι απλώς ένας ποιητικός αφορισμός, αντί περιγραφής μιας αντίληψης των πραγμάτων σε στιγμές κούρασης ή προδοσίας. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο...

παράλληλος είπε...

Εμείς προφέρουμε σωστά το "λλι" και το "ννι", οι mode plagal όχι!
(Ρώτα και τον Κλέωνα που έχει παίξει και έχει πιεί στα μέρη μας...)