Σχέδιο ραψωδίας*

Έτσι το αίμα του έγινε άστρο,

όπως οι σκύλοι,

γιατί και οι σκύλοι, στην ουσία, είναι άστρα.

-Μέχρι τη θάλασσα να πας, του είπε.

Εκεί σαν γονατίσεις και προσευχηθείς, θα δεις

κατά πού γέρνει το κερί που απόκαμε πια να παρακαλιέται.

Θα δεις το μέγα δόκανο μέσα της και άλλες ξόβεργες.

Και μη μιλήσεις πια:

Έτσι που έγινες πιο άστρο κι’ απ’ το αίμα

δεν είναι χρέος του κόσμου να σε νοιώσει.

.

Ο ήλιος βυθίστηκε, μα πάλι ευθύς πήρε τ’ απάνω.

Τα καρφιά και η θηλιά βρέθηκαν ματωμένα

μα κανένας δεν απέδειξε το θύμα.

Οι νεοσσοί κούρνιασαν τρομαγμένοι στ’ αυγά τους.

Έφριξα:

Ήταν που πέρασες ξυστά στη φλόγα

και βγήκες πέρα για πέρα αχάραγη κι αμίαντος

κι ο ήλιος κάρβουνο ως το μεδούλι.

Τότε πια βυθίστηκε οριστικά – μη μιλήσεις,

ακόμα και τώρα μη μιλήσεις,

μη φορτώνεσαι στα πράγματα, μη τα ονοματίζεις,

ασ’ τα, πονάνε.

-----
*παραλλαγή σε ποίημα του Ε. Κακναβάτου