Επειδή στη μπλογκογειτονιά, το ξεσκίσαμε το θέμα της μουσουλμανικής πρόκλησης και ακόμα έχουμε μπλέξει τη βούρτσα με τη γραβάτα, ας μιλήσω με μια παραβολή (αληθινή ιστορία):
Όχι πολύ παλιά, σε κοντινό μου χωριό -ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε- δυο άτομα (παρεπιπτόντως, φίλοι μεταξύ τους), αλληλομηνύθηκαν για την ιδιοκτησία ενός χωραφιού.
Ο δικαστής, μετά την εξέταση των μαρτύρων, κατοχύρωσε το κτήμα στον έναν.
Όμως, το δικαστήριο δεν σκέφτηκε ότι το διεκδικούμενο τεμάχιο δεν ήταν κανενός εκ των δύο, αλλά του Δημοσίου. Και με τη βούλα του νόμου πιά, οι δυο φίλοι μοιράστηκαν το χωράφι.
Ρωτάω τα αυτονόητα:
- Ποιοί είναι οι δύο φίλοι;
- Μήπως είμαστε ο παραπλανημένος δικαστής;
- Μήπως να ακούσουμε τους στίχους του Ελύτη: "Για να σταθείς πάνω στη γή, πρέπει να πατήσεις το ένα πόδι σου έξω απ' αυτήν";
*στον Ελέφαντα, εν ονόματι της ανησυχίας του-μας και της ελπίδας του-μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου