Αφρός των ημερών

Όταν αγκαλιαστούμε χωρίς να φεύγεις πέρα
θα φανεί αν είμαστε σύννεφο ή γυαλί ή βότσαλα αναμμένα.
Όμως εγώ σε θέλω ποτάμι, σε θέλω θάλασσα
και ακτή ζεστή σε θέλω,
άμμο στην Ελαφόνησο σε θέλω,
ελάφι τρυφερό σε θέλω,
και νησί σκιαγμένο στο φως του ελαφιού σε θέλω…

Είναι θεριό το κόκκινο.
Πιο όμορφο κι απ' τη Δωδώνη της ματιάς σου.
Μη λες τίποτα.
Δεν είναι η νύχτα τόσο μεγάλη για τις λέξεις σου,
θα περισσέψει νήμα
να πλέξω και μια αγάπη γι όλους που δεν έχουν.
Σιωπώ.

Σε έβλεπα από παιδί να παίζεις με την Έρκυνα
στην αυλή της Κωπαΐδας
και να βολτάρεις στις σπηλιές του Παρνασσού.
Θυμάμαι τότε που έφτανε το μεσημέρι
και η μάνα σου έβαζε φωνή να 'ρθεις να φας.
Σ' ακούγανε στο πέλαγος
κι ήταν τα γέλια σου νησιά καινούρια,
η δροσιά σου κύμα σε αρμυρίκι ξεχασμένο.
Σε αφηγούμαι.

Δεν έχω ουρανό,
-έγινε ζέστη η σιωπή σου και πως θα βγω στον κόσμο;-
μικρή διάφανη ιέρεια σε δωρικό ναό
θα ντρέπομαι που αγαπώ.
Εγώ,
το δέρας των φόβων σου,
εγώ,
το σκήπτρο της αυγής σου,
εγώ που λάγιο αρνί πιστώνομαι
παίζω πεντόβολα τις νύχτες τους πυρήνες μου
και γέρνω σα μικρός θεός
-Αύγουστο μήνα-
στο δέντρο της σκιάς σου.
Φέγγω.

Θες να μου τραγουδήσεις έναν ήλιο;
ή και φεγγάρι αν σου βρίσκεται πιο εύκολο.
Στην κωλοτσέπη, ξέρω, έχεις πάντα καναδυό,
ένα μονάχα χάρισέ μου να πορεύομαι
να μη φοβάμαι τους ανθρώπους.
Είναι φαράγγια οι ανθρώποι,
είσαι εσύ ποτάμι να τρέχεις στο ανάμεσο;
(Νερό να είσαι, αυτό μου φτάνει!
ή και φωτιά κρυμμένη απ' τους θεούς,
η δάδα που τις ώρες μου λιγώνει,
το παιδικό το δώρο που δε μού 'καναν ποτές).
Μ' αν ξεχαστείς
πηγάδι σε ξωκλήσι
ή σα μελίσσι στα αγριολούλουδα του χέρσου,
χαρίσου σπάταλα
και γίνου σύννεφο αρμύρας
μες στον γλυφό των ημερών σκοπό.
Σε διψώ.

Είμαι γυμνός στα μάτια σου και κούρος άμαθος βημάτων
-μη το προδώσεις στην αυγή, η ομορφιά ζηλεύει.
Να σε αγγίξω δεν μπορώ, μα κράτα με εικόνα άχωρη
ανόητα να σε νοιάζομαι.
Φυσάει ολοένα γύρω,
στα τείχη πλάι στη θάλασσα
μαργώνουν τα μαύρα χελιδόνια
αλλά ο ήλιος οιωνίζεται τη μέρα σου
γιορτή.
Γιορτή μες στη κηδεία των ανθρώπων
να φέγγουνε οι απουσίες σαν ζιργκόνια,
παράσημα στης ζήσης μας το αίμα.

Τόση αλήθεια σ’ ένα ψέμα!

Ιούνιος '08