Το μπλε κάτω απ΄ το μπλε
και το κροκί κάτω απ΄ την ώχρα.
Παλίμψηστος ο τοίχος της ζωής μας·
φερέφωνο πληγών και πόθων όνειρο αιμώδες,
νυχτέρια που σαν κάδρα λάμπουνε σιμά
από το χθες ίσαμε τις ύφαλες οσμές,
ασβέστης και θυμάρι.
Πόσο σκληρά χαϊδεύουμε,
τι μαλακά που ξύνει η μνήμη!
Πότισε ο σοβάς με χρώμα πρώιμο και όψιμες φυγές,
μ' αμαρτωλές αγιογραφίες και σκίτσα παιδικά
καλύψαμε τη νύχτα του αιώνα μας.
Ψηλαφιστά,
στρώμα το στρώμα, γωνιά-γωνιά,
λαθεύουμε
κι ανίδεοι φονιάδες χάσκουμε
του Ιερού μας τυμβωρύχοι.
Στα κεφάλια μας
οι σοβάδες της ζωής μας
ανάθεμα και ευχή.
7 σχόλια:
Νομίζω πως εχω το καταλληλότερο μπλογκοπαίχνιδο για σένα, μεσιέ!
κάθε χρόνο να ασβεστώνεις. με ασβέστη. όχι με ψευτοχρώματα του εμπορίου. ασβέστη λευκό,κατάλευκο.
σκοτώνονται τα μικρόβια.
και τις γωνίες..να προσέχεις τις γωνίες.πιάνουν μούχλα.για την ακρίβεια η μούχλα ξεπηδά απ'τα εσώψυχα του τοίχου. κι αυτές να τις αφήνεις να στεγνώνουν,παίρνοντας από μπροστά ότι τους κόβει το φως. να τις δει ο ήλιος. να στεγνώσουν. και μετά πάλι ασβέστη.
και στα δέντρα να βάλεις ασβέστη. μην αρρωστήσουν και μετά...
και το ιερό σου να ασβεστώσεις μετά. να΄ναι έτοιμο.
καλησπέρα Παράλληλε!
συγχώρα με,αλλά οι σοβάδες με πήγαν πολύ μακρυά.
να σαι καλα!
a re giorgo... einai stigmes pou diavazo afta pou grafeis kai nomizo me ksereis...
Οι σοβαδες πεφτουν. Οι τοίχοι μενουν;
@Μοναλίζα,
μια ζωή μου (μας?) ασβέστωναν τον κορμό.
@μελίνα,
σε ξέρω, όλοι δικοί μας είμαστε...
eφημερίδα,
εμείς που στεκόμαστε?...
Ζωγράφος μαζί και ποιητής Παράλληλε, πλέκεις στο κάδρο της ζωής, τα αισθήματα, τα χρώματα και τις μνήμες. Όταν τελειώνει το ποίημα ο υποψιασμένος αναγνώστης συνεχίζει να ρεμβάζει μέσα του...
Φαίδων Θεοφίλου
Καλώς σε βρίσκω, Φαίδωνα.
Δημοσίευση σχολίου