Οι πουτάνες δεν φιλάμε

-Κοιμάσαι; Πες όχι!

Γιατί παγώνουνε τα χέρια μου;

Γιατί τα πόδια μου δεν με κρατάνε;

-Είναι που άπληστα πήρα το ρόλο σου.

Υπέροχα τα ρούχα σου μου πάνε,

να τρυφερεύω όμως, δεν μπορώ αιώνια,

χάνω τα λόγια μου, πέφτω απ’ τα κλώνια,

θυμώνει ο σκηνοθέτης.

Ξαναβουτώ μονός στο ορυχείο μου,

γδύνομαι το δέρμα, τους δυναμίτες ζώνομαι,

και αμαυρώνομαι

της ενοχής επαίτης.

Τα φωνήεντα αισθήματα ακόμ' αχολογάνε,

μα να πνιγώ ή να σωθώ στο στόμα σου δεν το μπορώ,

μη το ζητάς, είναι γνωστό από παλιά,

στο στόμα, οι πουτάνες δεν φιλάμε…