Χαρά στη μνήμη που σε παίζει
σα τραπουλόχαρτο κάτω απ’ το τραπέζι.
Χαρά στη λήθη που σκορπάς
ανθέ της πέτρας, δε με χωράς-
με μεθάς.
Φυόμαστε (πότε pause και πότε play)
στο δευτερόλεπτο που κλαίει
εν’ αγγελάκι πεταμένο, ορφανό,
σ’ ένα παράδεισο βουβό,
χωρίς θεό.
Καλώδιο είμαι δίχως άκρη.
Φέγγω στη νύχτα φαναράκι,
πυγολαμπίδα στου διάσελου το STOP
σαν ένα γήπεδο χωρίς γκολπόστ∙
vemë më posht!*
---
*Πάμε παρακάτω (αλβ.)
9 σχόλια:
Να χαιδέψω τα μούσια μου καλέ μου σύντροφε;
Καλησπέρες!!!
Καλησπέρα κι από μένα φίλε!
@Διάσελε,
μήπως να μας απαγορέψεις, ως άλλος Νταλάρας, να πιάνουμε στο στόμα μας το ουσιαστικό επίθετό σου;
-Καλημέρα mist και Θοδωρή!
...σ’ ένα παράδεισο βουβό,
χωρίς θεό....
Αυτός πρέπει να είναι ο τέλειος παράδεισος.
Αρβανιτικα: s' ka me posht! Παρτο χαμπαρι Παραλληλε...! Αναγκαστικά θελουμε δε θέλουμε θα πεταξουμε..! Πιασαμε πατο φιλε. Μονο προς τα πανω μπορουμε πια να παμε. Η μελαγχολια είναι λιαν δημιουργική ποιητη. Μα η αγαπη είναι ακόμη πιο δημουργική...
Τι έξοχη αλληγορία...
Έμεινα ενεός με τις μεταφορές και παρομοιώσεις σε συνδυασμό με έντονες αντιθέσεις, που αξιοποίησες για να μιλήσεις για το γλυκό παράπονό σου (παράπονό μας...): "σε παίζει σα τραπολόχαρτο κάτω απ' το τραπέζι", "το δευτερόλεπτο που κλαίει" (έξοχη προσωποποίηση)"σ' ένα παράδισο βουβό" (τι αντίθεση θεέ μου...). Και με όλα αυτά ΚΑΛΩΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΧΩΣ ΑΚΡΗ!!!
Θα μου επιτρέψεις να το χρησιμοποιήσω σε μια νέα θεματική ενότητα με τίτλο συν- ουσίες στο blog ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ σ μια συνέχεια στα ποιητικά ερωτήματα που αναρτήθηκαν προσφάτως;
Τί γλώσσα είναι η τελευταία φράση; σκέφτηκα να επιστρέψω, μου έλειψε η μπλογκοπαρέα μας!
@Μελίνα,
Το αστεράκι σου λέει κάτι?
(κάν'το!)
Δημοσίευση σχολίου