Αναγνώστες

4 Σεπ 2007

Αιγαία* λογοτεχνία

Την τελευταία φορά που έπλευσα στο Αιγαίο, είδα τη θάλασσα χαρτί. (Για το Ιόνιο δεν έχω άποψη, αργώ να το επισκεφθώ επειδή σκιάζομαι μην ακούσω το κορέλι του λοχαγού Μαντολίνου ή με φάνε οι τασίες που μαγειρεύει ο Αστακός).

Το Αιγαίο, που γνωρίζω από την όψη του γιαλού την τρομερή, το πέλαγος, λοιπόν, που περίμενε τον άγαμο πατέρα του Θησέα (αρχηγό μονογονεϊκής οικογένειας, χωρίς επίδομα) να πνιγεί ώστε να αποκτήσει όνομα**, δεν έχει πλέον τα χρώματα που του είχε προσάψει ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης: Τώρα πλέον έχει το χρώμα της χαρτόμαζας! Πολτός κυττάρων από αθώα φιλανδικά δέντρα, χοντρά χρωματιστά εξώφυλλα και σελιδοδείχτες με γυναικεία ονόματα όπως Θεόδωρος, Αριστοτέλης και Κωνσταντίνος, απορρόφησαν όλο το ύδατο (με τους χάνους, τους σαργούς, τα κεφαλόποδα και τα αντιηλιακά μαζί) και πλέον πηχτό σαν σελίδα με νόημα, κοντεύει να γίνει στεριά.

Ένα έλος ιλουστρασιόν, με σαπρόφυτα μελάνης, που απαιτεί ερπυστριοφόρα ή τουλάχιστον αμφίβια Χάμμερ, προκειμένου να πάει κανείς στην Πάρο. Για μακρύτερους προορισμούς ενδείκνυται ελικόπτερο ή πύραυλος με αποσμητικό θαλάσσης καθότι το βιβλιοποιημένο σκατό βρωμάει σαν κλανιά των χερουβείμ: πολύ γλυκό για το τίποτα!

Είναι που η κάθε απελπισμένη ζωντοχήρα των οίκων Πράντα και μαρΓκούτσι, έκανε τηλεψυχοθεραπεία λίγο πριν τις απογευματινές ειδήσεις που τις λένε βραδυνές, και ως άλλη Μωάμεθ, επιφΥτίστηκε με το πνεύμα της Παναγιάς της Παραπεταμένης (8 Μαρτίου το πανηγύρι της), και ευαγγελίστηκε να γράψει βιβλίο -ψέμματα, βιβλία ολάκερα- για το
λιποαναρροφημένο μπιφτέκι που στο βάθος είναι πληγωμένη γυναίκα, ενίοτε και άψητο.

Μεϊμαριδικές Φακίνες και Κάλη Καρατζά-Διβάνη, ξενοδοχείο πνεύματος σωστό, συμμαθήτριες αλληλοσπρώχνουσες λίπη και λύπες, επαμφοτερίζουσες διπλωματούχοι σχολών γραφής μέχρις ιχνογραφίας, λυμμάτισαν τις πελαγίσιες Παναγιές του γλαυκού Ελίτη! Βούρκος όζων τηλεοπτικό χρόνο, μελάνι οικιακά ανακυκλώσιμο, wwf κοιλόπονοι για τίτλοι, μυγοχέσματα αντί για τελείες, έφτιαξαν ένα πηχτό σαγρέ αρχιπέλαγος, αμμοκονίαμμα έτοιμο για σοβάτισμα μυαλού που χωράει σε τάνγκα!

Άβυσσος η ψυχή του botox!

====

(*) Αιγαία: (εδώ, επιθ.) Εκ του ουσ. η αίξ, της αιγός.

(**) Πρίν την εθελουσία έξοδο του αγχώδους και ενοχικού Αιγαία, το φερώνυμο στη συνέχεια πέλαγος του γλαφυρά γλαυκού Ελίτη, βολόδερνε ανερμάτιστο και αβάφτιστο ανάμεσα σε τσιπούρες και αχινούς, έτσι όταν οι πρώιμοι αλλά πάντα έλληνες ψαράδες του πρώιμου αλλά πάντα ελληνικού Αργοσαρωνικού κίναγαν με τον καπετάν Αντρέα Ζέππο για κιούσες και μαργαριτάρια, στην ερώτηση «για πού, βρε καλόπαιδα;» γαμοσταύριζαν καθώς ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν με το μακρυνάρι:

-«Καλάρουμε για το πέλαγος που μετέπειτα –αργεί γαμώτο!- και κατόπιν τραγικής παρανόησης θα φουντάρει ο άγαμος πατέρας του Τροιζήνιου Μινωταυρομάχου νέου –αναθεμά τον, αργεί!- προκειμένου να πάρει τ΄όνομά του η παλιοθάλασσα που θα υμνήσει αργότερα (κι αυτός αργότερα!) ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης, καθώς επίσης η Μαρίζα Κωχ, η Ελένη Κονιτοπούλου-Λεγάκη και οι ποιοτικές ομώνυμες Δυνάμεις που θα καθιερώσουν για πάντα, το πάντα ελληνικό νέι στην πάντα ελληνική μουσική, ουφ!

-Θα πέσεις, επιτέλους, ρε γέρο;».


16 σχόλια:

Credit είπε...

Γειά σου Παράλληλε. Παλιά έπιανα κουβέντα σε διάφορες άγνωστες κοπέλες στα πλόια και στις παραλίες όταν ήμουνα μόνη μου. Τώρα βλέπω το εξώφυλλο του αναγνώσματος, ταπισερί στην άμμο και όπου φύγει-φύγει. Σημειώνω επίσης από τη φετινή μου στατιστική ότι έχουν πέραση μεγάλη τα ιστορήματα τουρκο-ανατολικο-αιγυπτιακο-γενικάμουσουλμανικού χωρόχρονου. Ονειρεύονται όλες να ναι με τη μαντήλα κλειδωμένες στο υπόγειο και να τρώνε χάστουκους...

παράλληλος είπε...

Καλή μου Credit, με όλη την καλή πίστη που σε διακρίνει, διέκρινες τέτοιο πράγμα;
Μονάχα μιά επιστροφή στις ρίζες είναι!...

nikolakisdiaselos είπε...

στιγμιότυπο απ' την παραλία, φέτος: νέος που διαβάζει ελεύθερο τύπο και προσπαθεί να μας κάνει τον καμπόσο βουτώντας λες και τον πετάξανε από αναπηρικό καροτσάκι χαριεντίζεται με χαμόγελα υπερφθορίου με τη νέα του. Η κορασίς διαβάζει παράλληλα τον γέρο και τη θάλασσα αλλά προφανώς το έχει βαρεθεί γιατί ρωτάει τον ευείδη νέο της για το τέλος. Ναι, θέλει να το μάθει γιατί βαρέθηκε, είναι γεγονός. Ο νέος της λοιπόν φοράει ένα χαμόγελο σούπερ προφέσορα, φουσκώνει σαν χοντροπάχουλο παγώνι και της λέει: "το ξέρω, αλλά δε θα σου το πω. Πρέπει να δεις τί θα γίνει μ΄αυτό το καημένο το γεροντάκι. Κρίμα δεν είναι;". Η συζήτηση τελικά για το καημένο γεροντάκι θα τερματιστεί, όταν θα της προτείνει φωναχτά-για ν'ακουστεί μέχρι και σε κείνα τα περσινά κύματα που έσκασαν και χάθηκαν κάπου στους βράχους-να πάνε για αστακομακαρονάδα.

Καλώς ήρθες διάλεγμα της βουκαμβίλιας...

παράλληλος είπε...

Καλώς σε βρήκα, άνθος της μαύρης ελάτης!
Η αστακομακαρονάδα είναι γνωστό τοις πάσι ότι ήταν το δεκατιανό του γέρου, η δε θάλασσα προτιμούσε να την φιλάνε υπέροχα (κάποιοι που γνώρισαν τη λογοτεχνία από τα υπόλοιπα των Κυριακάτικων).
Είδα τον Χέμινγουέι να παίζει ρακέτες με μαγιώ ένα νούμερο μικρότερο...

ΠανωςΚ είπε...

Απαπα, μάζωξη κουλτουριαρέων έχωμεν;
Μικρότερος, είχα προσπαθήσει να διαβάσω κάποια δείγματα γυναικείας (ας τα ονομάσουμε καταχρηστικά έτσι) λογοτεχνίας (και τον όρο λογεχνία επίσης καταχρηστικά τον χρησιμοποιώ) μπας και μάθω τίποτες για τις γυναίκες. Οπως απέδειξε η πορεια μου, δεν έμαθα τίποτες!

Ευχαριστώ που καταχράστηκα το χρόνο σας.
Α, Νικολάκη, κι εγώ βαρέθηκα και το Γέρο και τη Θάλασσα (χώρια που προφανώς προτιμώ τη μακαρονάδα)... Θα μου πει κανείς πώς τελειώνει;

Ευτυχία είπε...

χαχαχα...
κάπως έτσι.
γι' αυτό σου λέω πουλάκι μου,Cosmopolitan και πάλι Cosmopolitan!!!

διότι Cosmogirl είμαι!
(και φαίνομαι! άραγε φαίνομαι;...)

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

ο έχων άποψη περί του Ιονίου, αλαφροίσκιωτος, αναρρωτιέται για τα βαφτίσια του..
βέβαια... αν ονοματιζόταν κι αυτό από βουτιά, γιατί να μη λεγόταν Σάπφειο, ή κάπως έτσι τέλος πάντων..?

nikolakisdiaselos είπε...

το ψάρι τρώει την τσουτσούνα σου πάνε, κι εσύ ξερνάς καφέ...

ΠανωςΚ είπε...

Είσαι άξεστος, μα τω Ζαμπούνη!

παράλληλος είπε...

Διάσελε και Πάνως,
οφείλω να σας επαναφέρω στην τάξη (μεταξύ μας, συνεχίστε για να ανεβάσουμε τα νούμερα της AGB).
Monaliza,
καλύτερη η παλιά ξεκάθαρη εντιμότητα των Άρλεκιν παρά ο Κοελικός φερετζές..
Αλαφροΐσκιωτε,
ούτε το ακρωτήρι που έπεσε η Σαπφώ δεν έχει τ'όνομά της. Λευκάτας το λένε!

παράλληλος είπε...

Πάνως,
ούτε εγώ έχω καταφέρει να το τελειώσω. Δυο απόπειρες και πήγαν στράφι, δεν άντεξα...
Δάσελε
έχω αρχίσει τον Τάιμπο ΙΙ, όπως μου πρότεινες και υποσχέθηκα.
Το "Στην ίδια πόλη υπό βροχή" σαν άσκηση ύφους μου φάνηκε.
Το "Η σκιά της σκιάς" που διαβάζω τώρα, μου αρέσει πράγματι. Άλλη γεύση!

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

ή κάβο Δουκάτο
ή κάβος της Νηράς..

nikolakisdiaselos είπε...

γιωργάκο, για να νιώσεις πλήρως την ατμόσφαιρα του στην ίδια πολη υπο βροχή, θα πρέπει πρώτα να διαβάσεις τα βιβλία του Paco με τον Έκτορα τον ιδιωτικό ντετεκτιβ. Μετά την σκιά, να διαβάσεις το αριστούργημα-συνέχεια, και σαν σκιες επιστρέφουμε και το ανήσυχοι νεκροί.

παράλληλος είπε...

Διάσελε,
τα τελευταία έτσι τα προγραμματίζω, αλλά ο Έκτορ μου φάνηκε λίγο fake, ντεμέκ που θά'λεγε κι ο Πάνως.
Αλαφροΐσκιωτε,
Ό,τι μαθαίνει κανείς, καλό είναι...
Το "Νηράς" μήπως είναι από το "Κυράς"?

Ευτυχία είπε...

''Μου λένε πως διασκεδάζεις
με κάτι δίσκους και το τζιν
κι εγώ τους λέω επισκευάζεις
της μοναξιάς σου το ευ ζην...''

κοελικές επισκευές στις οποίες συνωμοτεί άπαν το σύμπαν..
ποτέ δεν μου άρεσαν.

παράλληλος είπε...

Μοναλίζα,
"Να δεις τί σού'χω για μετά"...