Αιγαία* λογοτεχνία

Την τελευταία φορά που έπλευσα στο Αιγαίο, είδα τη θάλασσα χαρτί. (Για το Ιόνιο δεν έχω άποψη, αργώ να το επισκεφθώ επειδή σκιάζομαι μην ακούσω το κορέλι του λοχαγού Μαντολίνου ή με φάνε οι τασίες που μαγειρεύει ο Αστακός).

Το Αιγαίο, που γνωρίζω από την όψη του γιαλού την τρομερή, το πέλαγος, λοιπόν, που περίμενε τον άγαμο πατέρα του Θησέα (αρχηγό μονογονεϊκής οικογένειας, χωρίς επίδομα) να πνιγεί ώστε να αποκτήσει όνομα**, δεν έχει πλέον τα χρώματα που του είχε προσάψει ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης: Τώρα πλέον έχει το χρώμα της χαρτόμαζας! Πολτός κυττάρων από αθώα φιλανδικά δέντρα, χοντρά χρωματιστά εξώφυλλα και σελιδοδείχτες με γυναικεία ονόματα όπως Θεόδωρος, Αριστοτέλης και Κωνσταντίνος, απορρόφησαν όλο το ύδατο (με τους χάνους, τους σαργούς, τα κεφαλόποδα και τα αντιηλιακά μαζί) και πλέον πηχτό σαν σελίδα με νόημα, κοντεύει να γίνει στεριά.

Ένα έλος ιλουστρασιόν, με σαπρόφυτα μελάνης, που απαιτεί ερπυστριοφόρα ή τουλάχιστον αμφίβια Χάμμερ, προκειμένου να πάει κανείς στην Πάρο. Για μακρύτερους προορισμούς ενδείκνυται ελικόπτερο ή πύραυλος με αποσμητικό θαλάσσης καθότι το βιβλιοποιημένο σκατό βρωμάει σαν κλανιά των χερουβείμ: πολύ γλυκό για το τίποτα!

Είναι που η κάθε απελπισμένη ζωντοχήρα των οίκων Πράντα και μαρΓκούτσι, έκανε τηλεψυχοθεραπεία λίγο πριν τις απογευματινές ειδήσεις που τις λένε βραδυνές, και ως άλλη Μωάμεθ, επιφΥτίστηκε με το πνεύμα της Παναγιάς της Παραπεταμένης (8 Μαρτίου το πανηγύρι της), και ευαγγελίστηκε να γράψει βιβλίο -ψέμματα, βιβλία ολάκερα- για το
λιποαναρροφημένο μπιφτέκι που στο βάθος είναι πληγωμένη γυναίκα, ενίοτε και άψητο.

Μεϊμαριδικές Φακίνες και Κάλη Καρατζά-Διβάνη, ξενοδοχείο πνεύματος σωστό, συμμαθήτριες αλληλοσπρώχνουσες λίπη και λύπες, επαμφοτερίζουσες διπλωματούχοι σχολών γραφής μέχρις ιχνογραφίας, λυμμάτισαν τις πελαγίσιες Παναγιές του γλαυκού Ελίτη! Βούρκος όζων τηλεοπτικό χρόνο, μελάνι οικιακά ανακυκλώσιμο, wwf κοιλόπονοι για τίτλοι, μυγοχέσματα αντί για τελείες, έφτιαξαν ένα πηχτό σαγρέ αρχιπέλαγος, αμμοκονίαμμα έτοιμο για σοβάτισμα μυαλού που χωράει σε τάνγκα!

Άβυσσος η ψυχή του botox!

====

(*) Αιγαία: (εδώ, επιθ.) Εκ του ουσ. η αίξ, της αιγός.

(**) Πρίν την εθελουσία έξοδο του αγχώδους και ενοχικού Αιγαία, το φερώνυμο στη συνέχεια πέλαγος του γλαφυρά γλαυκού Ελίτη, βολόδερνε ανερμάτιστο και αβάφτιστο ανάμεσα σε τσιπούρες και αχινούς, έτσι όταν οι πρώιμοι αλλά πάντα έλληνες ψαράδες του πρώιμου αλλά πάντα ελληνικού Αργοσαρωνικού κίναγαν με τον καπετάν Αντρέα Ζέππο για κιούσες και μαργαριτάρια, στην ερώτηση «για πού, βρε καλόπαιδα;» γαμοσταύριζαν καθώς ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν με το μακρυνάρι:

-«Καλάρουμε για το πέλαγος που μετέπειτα –αργεί γαμώτο!- και κατόπιν τραγικής παρανόησης θα φουντάρει ο άγαμος πατέρας του Τροιζήνιου Μινωταυρομάχου νέου –αναθεμά τον, αργεί!- προκειμένου να πάρει τ΄όνομά του η παλιοθάλασσα που θα υμνήσει αργότερα (κι αυτός αργότερα!) ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης, καθώς επίσης η Μαρίζα Κωχ, η Ελένη Κονιτοπούλου-Λεγάκη και οι ποιοτικές ομώνυμες Δυνάμεις που θα καθιερώσουν για πάντα, το πάντα ελληνικό νέι στην πάντα ελληνική μουσική, ουφ!

-Θα πέσεις, επιτέλους, ρε γέρο;».