Καληνύχτα Αμαλία

Έφυγες από τη νύχτα και πήγες στη νύχτα!

Εμείς, εδώ,
στη ζώνη του μεσόφωτος!

Το Μανιφέστο του "Ονειρισμού"

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

-ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ-

ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ «ΟΝΕΙΡΙΣΜΟΥ»

(για την ανεύρεση και επαναφορά των ψυχών στα ανθρώπινα σώματα)

1ον:

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ.

*

2ον:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΠΟΥ ΓΛΕΝΤΟΚΟΠΑΝΕ ΣΤΟ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟ ΠΤΩΜΑ ΤΗΣ - ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΨΗ - ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΜΑΣ.

*

3ον:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ «ΑΛΛΟΙ» ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΜΟΝΟ ΜΕΛΛΟΝ - ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΜΕ ΨΥΧΗ, ΠΑΘΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ, ΣΑΡΚΑΣΜΟ.

*

4ον:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΑΙΕΥΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ – ΒΥΘΙΖΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΥΡΟΥΜΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ.

*

5ον:

ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ ΤΗ ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΝΟΙΞΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΙ - ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΝΕΕΣ, ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΤΡΟΧΙΕΣ.

*

6ον:

ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.

*

7ον:

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΑΠΛΩΣ ΘΑΥΜΑΤΑ.

*

8ον:

ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΞΟΥΝ, ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ - Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ ΑΝΤΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ, «ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ ΧΑΪΒΑΝΙΑ!».

*

9ον:

ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΚΤΙΝΑΣΣΟΝΤΑΙ ΦΩΤΙΕΣ-ΦΩΝΕΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΚΛΑΜΑΤΑ, ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ, ΤΑ ΜΥΡΙΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ, ΟΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΠΟΥ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.

*

10ον:

ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑ – ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΘΟΥΝ ΣΩΣΤΑ.

*

11ον:

Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ - ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΓΑΡΓΑΛΟΥΝ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΤΟΥΣ - ΑΦΗΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΙΡΟ ΩΚΕΑΝΟ - ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΜΑΣ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ, ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.

*

12ον:

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΑ - ΤΩΡΑ, Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ - ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΙ ΑΠΙΘΑΝΟ.

*

13ον:

ΣΥΣΣΩΜΗ Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΩΝ ΗΡΘΕ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ A CAPPELLA ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΙΑ: «ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ - ΑΔΕΙΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΑΠ’ ΟΣΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ - ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ - ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ Τ’ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ - ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ, ΤΙΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ KAI ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ - ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ».

*

Larry Cool 9-3-2007 Αθήνα

Το παραπάνω κείμενο προτείνει ο Larry Cool, ο οποίος μαζί με άλλους 12 συγγραφείς δημοσιεύουν 31 διηγήματα στο φρεσκοεκδοθέν βιβλίο FORTUNE COOKIES (εκδόσεις Αμόνι).

Όπως στα κινέζικα fortune cookies (τα μπισκότα της τύχης) έτσι και η ομότιτλη συλλογή επιφυλάσσει εκπλήξεις καθότι περιλαμβάνει ανομοιογενή διηγήματα από συγγραφείς των οποίων το μόνο κοινό σημείο είναι το σημείο "G"!

Οι συγγραφείς του βιβλίου:

Οδυσσέας Ανδρούτσος
Larry Cool
Μηνάς Ν. Μηλιαράς
Τιμολέων Μαλλιόπουλος
Γενναίος Καραχάλιος
Γιώργος Φιλιππόπουλος
Νίκος Λάιος
Νίκος Μ. Σιδέρης
Κώστας Βιντζηλαίος
Αναστασία Τοπαλιάν
Φώτης Ταβουλτσιάδης
Μπάμπης Κονταράκης
Χρήστος Σιδερής

Λινκ: εκδόσεις αμόνι

Οι λέξεις μας

στον Larry Cool

Λέγω

Έλεγον

Λέξω (ερώ)

Έλεξα (είπον, είπα)

Είρηκα

Ειρήκειν

Σαν την καρέτα- καρέτα

Οι λέξεις-λέξεις

Ξέρουμε καλά πως είναι εκεί έξω

Αλλά όταν τις θέλουμε-θέλουμε

Κρύβονται στο βυθό σκιαγμένες

Απ’ τους τουρίστες.

Αν δεν φύγεις, δεν έρχεσαι!...

…όπως κι αν δεν φύγεις, δεν πας πουθενά!

Ακόμα και το αυτονόητο, θέλει κόπο για να το δεις!

Η Άνοιξη είναι η πιο δύσκολη μέρα. Κοιμάσαι πεθαμένος και ξυπνάς σπάρτο κιτρινοπράσινο πηχτό, στις άκρες των επαρχιακών οδών. Μαζεύεις όλη τη σκόνη και καρφώνεις τα σύννεφα που σαν ειδήσεις από πάντα ήταν πάπλωμα βρώμικο, γεμάτο ακάρεα επώνυμα ωσάν τα σκατά των έγχρωμων σελίδων. Να γίνεις Αλκιβιάδης ή Ριβάλντος; Κιθαρίστας ή μπάνερ στις γέφυρες του Κηφισού;

Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία, λέει ο Γκανάς.

Επέστρεφε! η προστακτική του γέροντα. Καραδοκεί ο φρούραρχος Μπαμπινιώτης, έτοιμος είναι να τον στείλει πίσω στο εμπορικό του πατέρα του. Βραδιές ορθογραφίας με τον Νταλάρα στο Δεύτερο πρόγραμμα, συμπαρουσιαστή και αγιογράφο.

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

Επέστρεφε και μη ερεύνα, τα καθίκια έχουν ρεύμα. Και φως, νερό τηλέφωνο. Ζήσε τη στιγμή σε 36 άτοκες δόσεις. Κάνε δεξί κλικ και μπες στο πάνελ της Νόαμ Δρούζα. Ο Πολύδωρας κάνει αγγαρεία, ενώ εμείς γουστάρουμε να μας πηδάνε για 8 ώρες στη δουλειά και 24 την νοημοσύνη.

Να φύγω ήθελα! Και έφυγα.

Για να δω τα αυτονόητα.

Το «δούλος σας» το αποφεύγει ακόμα κι ο Κατέλης λέγοντας (όχι τυχαία) «βούλωσα»! Εγώ λοιπόν, «μπούκωσα»!

Μπούκωσα με τις αλλαξοκωλιές του Ταρζάν με τους καταγγελλόμενους μαντούβαλους, μπούκωσα και με τους Χρυσόδουλους που κλαίνε για τη χαμένη τιμή της Καταρίνας Εθνομπλούμ. Μπούκωσα και με μένα που κολυμπούσα στα βουνά ενώ στη θάλασσα ντυνόμουν την καπότα του τσοπάνη! Βλακέντιος φορτιζόμενος με μπαταρίες ηλιθίου!

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

Αναφανδόν και ασκαρδαμυκτί, τάσσομαι υπέρ της επιστροφής των βαρβάρων. Ο Vangelakis είναι δικό μας παιδί και βεβαίως πρέπει να επιδοτηθεί, να κοινωνικοποιηθεί σαν τη φωνή του Καζαντζίδη επί Λιάνη-Ρεπότρερ, ώστε να ρίξει ο Μυθωδός έναν όροφο ακόμα, γιατί πάνω απ' το μπάρμπεκιου της ταράτσας του ξεχωρίζουν κάτι παλιοαετώματα και κάτι κωλομάρμαρα Ιωνικά. Παλιομαλάκες γάλλοι που δεν ψηφίσατε τη Σεγκολέν Βασιλική, που φρύαξε η καημένη: «ψηφίστε με, είμαι γυναίκα, κι εγώ θα σας πηδήσω αλλά είμαι γυναίκα! ρωτήστε και τον άντρα μου!». Ο Κον Μπεντίτ ζει, αυτός και μας γαμεί! Κι ο Γιόσκα Φίσερ, κι ο Μπλαιρ, κι ο Πάγκαλος, κι ο Θεοδωράκης, κι ο Κόκκαλης, κι όλοι της γης οι κολασμένοι αριστεροί! Κι εγώ ο ακόλαστος ν’ αναβοσβήνω, σαν πίξελ καμένο στο πλεϋστέισον του διαδιχτύου. Αλλά αν δεν φύγεις, δεν έρχεσαι!...

Τρεις βδομάδες την έκανα για το Αγιονόρος της μοναξιάς μου! Και, ω! του θαύματος, ανακάλυψα ότι όχι μόνο υπάρχει ζωή (Η ζωή!) έξω απ’ τα μπλογκ, αλλά και ότι με save as δεν σώζεις τίποτα. Σε κάθε enter, δυο delete! (Α! ρε Πάνο, πώς θυμάμαι που μου έγραψες «κλείνω τώρα, γιατί θέλω να βγω στη ζωή»).

Εγώ τον τάφο μου τον θέλω στη Λευκάδα.

Με το γλαυκό των Εγκρεμνών σημαία να σκεπάζομαι...

«κλείνω τώρα, γιατί θέλω να βγω στη ζωή».