Πανσέληνος

Rock από την Λιβαδειά!

Η τραγουδάρα του φίλου μου του Στέλιου, σε avant-premiere, πριν κυκλοφορήσει σε cd!
Δώρο στη μπλογκογειτονιά.
Δαίδαλος και Ίκαρος, ο τίτλος.
Φτάνουν τα λόγια, πάμε μουσική!

Σχέδιο ραψωδίας*

Έτσι το αίμα του έγινε άστρο,

όπως οι σκύλοι,

γιατί και οι σκύλοι, στην ουσία, είναι άστρα.

-Μέχρι τη θάλασσα να πας, του είπε.

Εκεί σαν γονατίσεις και προσευχηθείς, θα δεις

κατά πού γέρνει το κερί που απόκαμε πια να παρακαλιέται.

Θα δεις το μέγα δόκανο μέσα της και άλλες ξόβεργες.

Και μη μιλήσεις πια:

Έτσι που έγινες πιο άστρο κι’ απ’ το αίμα

δεν είναι χρέος του κόσμου να σε νοιώσει.

.

Ο ήλιος βυθίστηκε, μα πάλι ευθύς πήρε τ’ απάνω.

Τα καρφιά και η θηλιά βρέθηκαν ματωμένα

μα κανένας δεν απέδειξε το θύμα.

Οι νεοσσοί κούρνιασαν τρομαγμένοι στ’ αυγά τους.

Έφριξα:

Ήταν που πέρασες ξυστά στη φλόγα

και βγήκες πέρα για πέρα αχάραγη κι αμίαντος

κι ο ήλιος κάρβουνο ως το μεδούλι.

Τότε πια βυθίστηκε οριστικά – μη μιλήσεις,

ακόμα και τώρα μη μιλήσεις,

μη φορτώνεσαι στα πράγματα, μη τα ονοματίζεις,

ασ’ τα, πονάνε.

-----
*παραλλαγή σε ποίημα του Ε. Κακναβάτου

Παραβολή εν αναμονή*

Επειδή στη μπλογκογειτονιά, το ξεσκίσαμε το θέμα της μουσουλμανικής πρόκλησης και ακόμα έχουμε μπλέξει τη βούρτσα με τη γραβάτα, ας μιλήσω με μια παραβολή (αληθινή ιστορία):
Όχι πολύ παλιά, σε κοντινό μου χωριό -ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε- δυο άτομα (παρεπιπτόντως, φίλοι μεταξύ τους), αλληλομηνύθηκαν για την ιδιοκτησία ενός χωραφιού.
Ο δικαστής, μετά την εξέταση των μαρτύρων, κατοχύρωσε το κτήμα στον έναν.
Όμως, το δικαστήριο δεν σκέφτηκε ότι το διεκδικούμενο τεμάχιο δεν ήταν κανενός εκ των δύο, αλλά του Δημοσίου. Και με τη βούλα του νόμου πιά, οι δυο φίλοι μοιράστηκαν το χωράφι.
Ρωτάω τα αυτονόητα:

• Ποιοί είναι οι δύο φίλοι;
• Μήπως είμαστε ο παραπλανημένος δικαστής;
• Μήπως να ακούσουμε τους στίχους του Ελύτη: "Για να σταθείς πάνω στη γή, πρέπει να πατήσεις το ένα πόδι σου έξω απ' αυτήν";

---------
*στον Ελέφαντα, εν ονόματι της ανησυχίας του-μας και της ελπίδας του-μας.

Δόξα τώ Θεώ, δεν είμαι άθεος!...

Ευτυχώς που ζω στην εποχή της πληροφορίας και της πληροφόρησης!
Αλλιώς θα έμενα στα σκοτάδια της αθεϊας και μια κόλαση ξεγυρισμένη, μου την είχε υπογράψει ο Χρυσόδουλος. Να όμως, που ήρθαν ΤΑ ΝΕΑ από τη Δύση:
Σε εξέλιξη της θεωρίας του "ευφυούς (θεϊκού) σχεδιασμού", κάποιοι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ζυμαρικό! Και αν πρόκειται να διδαχθεί σαν επιστημονική θεωρία ο "ευφυής σχεδιασμός", ζητάνε να διδαχθεί και ο pastafarianισμός. Κι εγώ μαζί!
Τη θεωρία αυτή την βρίσκω απείρως εξυπνότερη απ' όποιαδήποτε άλλη και σίγουρα πιό χορταστική (η νοστιμιά της εξαρτάται απ' το μεράκι του μάγειρα, γι' αυτό επιφυλάσσομαι).