Εις το γραφείον

(με τον τρόπο του Καβάφη)


Εμέ, που ζάλιζα τους άλλους με την πάρλα,
εμέ, που ήμουνα φτιαγμένος για άλλα πράγματα, μεγάλα,
ποια μοίρα δύστηνος με έριξε σε τούτο το γραφείο,
που το δικό μου αδυνατώ, αλλά κρατώ των αλλονών ταμείο;

Σ’ εμέ που ήθελα εξάψεις, δράσεις και φιλοσοφία,
να ομιλώ ρητορικώς κι ενθέρμως στις αγορές και στα κουρεία,
δρόμους απρόβλεπτους μου επέλεξε η τύχη
και να ’μαι τώρα σιωπηλός ανάμεσα σε τείχη.

Τον έρωτα ερωτεύτηκα ως άλλος Δον Κιχώτης,
που απ’ τα δεσμά της ηθικής -πώς ήθελα!‑ να τον ελευθερώσω,
μόνος εγώ σαν Μπολιβάρ, σαν Άρης,
αυτόνομος ιππότης, αρχάγγελος της ηδονής και του πολιτισμού μπροστάρης,
έρωτα κι ανθρωπότητα σε σφαίρες ανέλπιστες, εγώ και μόνο εγώ,
να ’ρθω να ανυψώσω!

Τούτα τα όλως πιθανά, για με, στην εφηβεία,
ήρθανε τούμπα
κι άραχλα μπήκανε στα αρχεία,
για να ’μαι τώρα ιδανικός υπάλληλος σε πόστο λίαν άνοστο,
μόνος, βαρύς και δύσθυμος, γιατί μου λείπει τ’ άγνωστο.
Της μοναξιάς απόβρασμα και των αρχείων αρχείο,
των πολιτών το έρμαιο και πωλητών ο στόχος,
στις Θερμοπύλες αλλονών οκτάωρα φυλάω,
με την ασπίδα του μισθού, τον κόσμο τον γελοίο
εγώ που θα τον γκρέμιζα, τώρα τον αγαπάω!