Αχ Μαρία, Μαρία,
το Μ του στήθους σου
φαράγγι να βουτήξω άπτερος
κι εξαίσιος ν’ ανέβω.
Μαρία, θάλασσα αλλοτινή,
τα απολιθωμένα όστρακά σου
στολίδια θα φορέσω,
ιθαγενής του έρωτα,
πολύχρωμος.
Μαρία, αλφάδι του ζωδιακού,
μη περπατάς σαν άστρο θερινό
και χάνει ο ήλιος ρότα.
Μαρία, μήλο των Εσπερίδων,
χέρια λαίμαργα σε πόθησαν
κι εσύ ακόμα αφάγωτη, στιλπνή
και καθαρή από σκουριές, οπώρα,
αμάραντη σαν κόκκινη σελήνη
ανατέλλεις.
1 σχόλιο:
Κάθε φορά που θέλω να ξαποστάσω σε κάτι όμορφο, διαβάζω τα ποιήματά σου. Και κάθε φορά συγκινούμαι. Και κάθε φορά νοιώθω περήφανη, που είσαι εσύ η αγάπη μου, ο άντρας μου, ο ποιητής μου, ο άνθρωπός μου. Σ'αγαπάω.
Δημοσίευση σχολίου