Μου 'ρχεται να κλάψω για τα λίγα που δεν κάναμε,
να κλάψω για τα πολλά που κατακτήσαμε,
για τις μέρες που φωτίσαμε,
για τις νύχτες που ξενυχτήσαμε.
Μου 'ρχεται να κλάψω για τον ήχο της πόρτας που άφησες πίσω σου,
για τη σιωπή που κλείδωσες μέσα μου.
Θα κλάψω που ο έρωτας δεν μας τιμωρεί με ισόβια.
2 σχόλια:
αυτό είναι αρκετά σπαρακτικό. έξυπνα γραμμένο. δικά σου είναι όλα αυτά ε;
σοφό το τελευταίο.. όντως.
Δικά μου είναι. Οτιδήποτε άλλο πάντα το δηλώνω, ακόμα και μια φράση που έχω δανειστεί (βλ. Τσακνιάς στο "Να πας εκεί". Είναι σοβαρότατο ηθικό ζήτημα για μένα.
Δημοσίευση σχολίου