Αναγνώστες

10 Απρ 2010

Είναι φορές

Είναι φορές που η γλώσσα μου

δεν έχει λόγια

έχει μονάχα κόκκαλα.

Τότε είναι που ανατρέχω

στους παιδικούς λειμώνες

και σε κείνους τους άδολους γκρεμούς

-σε κείνους που πέφτω κάθε βράδυ-

μα δεν σκοτώνομαι

γιατί ακόμα ζω

αφού είμαι ακόμα εδώ

ώστε να εξιστορώ

πόσο πολύ πεθαίνω

και πως καθόλου δεν υπάρχομαι.

4 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Αχ!... Τι μου 'κανες μ' αυτό το ποίημα!
Να περνάς πιο συχνά. Μας λείπεις. Το 'χουμε ανάγκη να σε διαβάζουμε.
Εύχομαι να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη Άνοιξη.
:)

pandiony είπε...

καλωστον!
τι έγινες; λύκος που άλλαξε τα μαλλιά του..
φιλιά

παράλληλος είπε...

Καλημέρα, κορίτσια!
Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω και Θέλω να πιστεύω πως δεν θα ξαναχαθώ...

(Ούτε λύκος, ούτε κοκκινοσκουφίτσα!
Ο καθείς και οι δαίμονές του!)

ceralex είπε...

Πανέμορφο!

...υπαρχομαι κάπου εδώ ακόμα εδώ...ακόμα...