Είναι φορές που η γλώσσα μου
δεν έχει λόγια
έχει μονάχα κόκκαλα.
Τότε είναι που ανατρέχω
στους παιδικούς λειμώνες
και σε κείνους τους άδολους γκρεμούς
-σε κείνους που πέφτω κάθε βράδυ-
μα δεν σκοτώνομαι
γιατί ακόμα ζω
αφού είμαι ακόμα εδώ
ώστε να εξιστορώ
πόσο πολύ πεθαίνω
και πως καθόλου δεν υπάρχομαι.
4 σχόλια:
Αχ!... Τι μου 'κανες μ' αυτό το ποίημα!
Να περνάς πιο συχνά. Μας λείπεις. Το 'χουμε ανάγκη να σε διαβάζουμε.
Εύχομαι να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη Άνοιξη.
:)
καλωστον!
τι έγινες; λύκος που άλλαξε τα μαλλιά του..
φιλιά
Καλημέρα, κορίτσια!
Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω και Θέλω να πιστεύω πως δεν θα ξαναχαθώ...
(Ούτε λύκος, ούτε κοκκινοσκουφίτσα!
Ο καθείς και οι δαίμονές του!)
Πανέμορφο!
...υπαρχομαι κάπου εδώ ακόμα εδώ...ακόμα...
Δημοσίευση σχολίου