Με τέσσερα χέρια

Δυό χέρια στη βορειοδυτική Ελλάδα και δυό στη Ρούμελη, δυό άγνωστοι φίλοι κυριολεκτικά, έγραψαν από κοινού ένα ποίημα (;).
Με την Δήμητρα, γνωριζόμαστε μόνο ψηφιακά. Από δω, από τα μπλογκ. Ούτε στο τηλέφωνο δεν έχουμε μιλήσει. Επικοινωνώντας όμως το καλοκαίρι, ιντερνετικά πάντα, έπεσε η ιδέα να δοκιμάσουμε να γράψουμε ένα ποίημα κατά παράβαση όλων των εννοιών της ατομικής δημιουργίας. Λίγοι στίχοι τη μια μέρα, λίγοι την άλλη, χωρίς κανόνες, όσο και όταν είχε έμπνευση ο καθένας μας, να ‘σου λοιπόν το εργόχειρο στα google docs, χωρίς σχεδόν διορθώσεις και χωρίς να συστήσει τίποτα ο ένας στον άλλον! Η αυτοδιαχείριση και η κοινοκτημοσύνη στην Τέχνη! Ούτε ο Μαγιακόφσκι δεν το είχε φανταστεί!( Ή μήπως το προέβλεψε και γι αυτό αυτοκτόνησε);

Τα σέβη μου στη Δήμητρα, που ψευδόταν πως δεν τα καταφέρνει με την ποίηση!...

Μινώταυρος οι μέρες
το αίμα μας παρθένο ζητάνε.
Κι ούτε που νοιάστηκαν
αν περπατήσαμε και που,
μόνο να ξεδιψάσουν με το κόκκινο
καταβολή απ' το υστέρημά μας.

Στις γιορτές τους ήμασταν
τα ορφανά που τρώγαν χώρια.
Ρούχα και πλουμίδια,
μόνο τα μάτια χόρτασαν.

Δεν έχουμε λόγο να γείρουμε
ούτε να σηκωθούμε πάνω από τη γη των επερχόμενων.
Είμαστε το κριθαράκι στο μάτι,
το σπασμένο οστούν της καρτερίας.
Το σημάδι που οδηγεί τα καινούρια βήματα
σε μονοπάτια που ερευνήθηκαν
σε εχθρική γη
διάσπαρτη με τοτέμ αλλονών.

Όμως, εγώ θέλω εδώ!
Εδώ να διψάσω
Εδώ να χορτάσω .
Στο δικό μου τραπέζι, μες στη χαρά μου,
δίχως να γυρίσω το μάγουλο ούτε μιά φορά.