Βουλιάζουμε αγέρωχα.
Και αποτυχημένοι άγιοι,
λίγο πριν την τελείωση,
προσευχόμενους
μας τρώνε τα λιοντάρια.
Είλωτες σε άγνωστο θεό,
μ’ ένα καφέ σε πλαστικό στο χέρι,
γυμνοί και ανυπόδετοι
κινάμε για μέρη άγρια
ανύποπτοι σαν μονομάχοι.
Βουλιάζουμε αγέρωχα.
Αμφίβια ανασαίνουμε
και μισότυφλοι στο νου
αλαλάζοντες, κακήν-κακώς, πλέουμε
την παστωμένη μας ζωή,
που -επί ποινή χαράς- μας δάνεισαν
οι μεταπράτες των ονείρων.
Η Γη της Επαγγελίας
αποδείχτηκε μπαΐρι.
Λέω να τα συμμαζέψω και να τα προωθήσω, 10 σε 1! Αφού πουλάει το κάθε ένα ξεχωριστά, χαμός θα γίνει αν βρίσκονται όλα σε ένα έργο! Θα σπάσω στο φράγκο!«Το ταξίδι που λέγαμε να κάνουμε στο νησί, μας πήρε μια ζωή, δυο ζωές. Φτάσαμε με χιόνι και μείναμε στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Ενώ ο γιός έψαχνε τη μάνα και το νόημα της ζωής του, του επιτέθηκε ένα σμήνος εντόμων. Τα τσιμπήματα τον έκαιγαν σαν το φιλί του δράκου. Αποζήτησε ανακούφιση στη σκιά της πεταλούδας. Αλλά που καιρός για θαύματα!...»
Σα καλό μου φαίνεται! Με μερικά δωρέαν σποτάκια-σφήνες στην εκπομπή της Ανίτας και με έναν πιασάρικο τίτλο του στυλ "Μυωπική Αγάπη Στο Μπουντουάρ", θα χεστώ στο τάληρο! Άσε που θα με καλέσει και η Δρούζα...
Το θηλυκό του Ανθρώπου είναι η βλακεία. Το αρσενικό ο βλαξ. Ουδέτερο είναι το μπέηζμπολ.
Το κουτί ομοίως είναι ουδέτερο, οι κουτοί, όμως, δεν είναι ουδέτεροι: εμπλέκονται ως πλησίον και φυτρώνουν ανθρωποειδώς ολούθε αυθωρί και παραχρήμα, χωρίς να τους σπέρνουν. Παντού. Ακόμα και στη θάλασσα. Ιδίως στη θάλασσα και στις παραλίες κατά τους θερινούς μήνες.
Ο κουτός δεν έχει κέρατα, ώστε να τον διακρίνεις από μακρυά και να τον αποφύγεις.
Ο κουτός είναι νάιτ κλαμπ με σβησμένα φώτα.
Ο κουτός είναι μεταλλαγμένη μάνα: γεννοβολάει αβέρτα χωρίς την ανάγκη δότη. Σπέρνει βλακείες ακόμα κι εκεί που περισσεύουν οι πρεσβείες της Παναχράντου.
Η βλακεία είναι ασύρματο δίκτυο που πιάνει παντού.
Η βλακεία προϋπήρχε του ανθρώπου. Και του θεού. Όταν εξαφανιστεί η ζωή στη Γη, θα είναι η παραμένουσα ακτινοβολία που θα επαναδημιουργήσει το πρώτο νετρινικό κύτταρο μέσα από λίμνες μεθανίου και κλανιάς. Ως εκ τούτου θα εκκολαφθεί και ο θεός που θα συντηχθεί σε αμφίβια αμοιβάδα ώστε να αποτελέσει την γενεσιουργή αιτία της επανίδρυσης της βασιλείας του Ανθρώπου.
Εγγενές πρόβλημα της βλακείας είναι ο Άνθρωπος. Ο Θεός έπεται.
| Tzimis Panoyshs - ... |
Στις όχθες του ποταμού Αλφειού, δεν κάθησα και έκλαψα, γιατί όταν δεν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να μαζευτούν 50 βλάκες και 50 συμφεροντολάγνοι, για να επέλθει το απευκταίο 100%.
Δουλειά δεν είχε ο διάβολος, και η δεσποινίδα Παμ παρομοίως, εκλογές έστηνε, καθότι ο προϋπολογισμός πέταγε σαν την ΑΕΚ στα φιλικά, αλλά για να κατεβεί στο πρωτάθλημα πρέπει να καλυφθεί η Σαλώμη με τα εφτά πέπλα της κωλομπαρίας, (σόρυ, αυτό είναι έργο του Τομ Ρόμπινς ή του Σπηλιωτόπουλου –μπερδεύομαι), και τελικά να παρατήσει τα dvd και τα πεηστέισον και με τη χάρη μιας Νταϊάνας νηπιαγωγού-χειρουργού να τάξει λαγούς με πέτρα στα χείλια του Ατενών (μυαλών) και Πάσης Panelάδος, ώστε μέσα σε έντεκα λεπτά με αποστηθισμένο το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός που του ενεχείρισε ο flyin’ high σαμουράι Λόρδος Βύρων, υιός του ελληνοβλύτου-ελληνοβλήτου Πολύδωρα, να καταφέρει ως Ζαχίρ να ψηφίσουν, όχι τα δέντρα –αυτό είναι κοπυράιτ του μπάρμπα που εκτίμησε δεόντως το διαμέρισμα του Ευταξία και τα μασίφ του Αβέρωφ (του θωρηκτού;)- να ψηφίσουν, ενδέχεται, οι πυροπαθείς τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων Ζαχάρως μια επανέδραση του κράτους, καθότι η απορρόφηση των κονδυλίων στο Γιακουμάτειον Ίλιον πάει σφαίρα! Μπορεί και ζαρντινιέρα!
Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα, γιατί στο χωριό μου ούτε Πιέδρα έχουμε, ούτε καν ποτάμι. Το Ξερόρεμα που μας χωρίζει από τους βλάχους της Κολάκας έχουμε, αλλά κανένας καργιόλης Κοέληος δεν έγραψε μια παράγραφο κι ας πηγαίνουν φούντο τα καπνά! Γι΄αυτό κι εμείς θα σπείρουμε κάτι άλλο μέσα απ΄τις καλαμποκιές (όχι ότι δεν το κάνουμε ήδη!).
Πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, ποτέ κανείς δεν έμαθε! Πόσο καραγκιόζηδες γίναμε (ή ήμασταν;) καμία στατιστική δεν θα το δείξει! Δειλοί κι άβουλοι αντάμα, ωραίοι ως μοιραίοι στις πόρτες των Πρίβιλετζ και στα παρμπρίζ των όψιμων 4Χ4 γαιδάρων, σταχτώνουμε τα μαλλιά μας, άλλοτε ως Κασσάνδρες σε βίντεο κλιπ του MAD, άλλοτε σαν κουφάλα μάγισσα του Πορτομπέλο και στην καλύτερη ως Γονίδης σε καρέκλα σκηνοθέτη, διατάζουμε δε και διατάσσουμε εαυτούς σε φάλαγγα κατ΄άνδρα, σε πρωινή αναφορά ενώπιον του λοχαγού Κρατίνου (μπορεί και Κρετίνου, με μπερδεύουν τα συνώνυμα).
Την τελευταία φορά που έπλευσα στο Αιγαίο, είδα τη θάλασσα χαρτί. (Για το Ιόνιο δεν έχω άποψη, αργώ να το επισκεφθώ επειδή σκιάζομαι μην ακούσω το κορέλι του λοχαγού Μαντολίνου ή με φάνε οι τασίες που μαγειρεύει ο Αστακός).
Το Αιγαίο, που γνωρίζω από την όψη του γιαλού την τρομερή, το πέλαγος, λοιπόν, που περίμενε τον άγαμο πατέρα του Θησέα (αρχηγό μονογονεϊκής οικογένειας, χωρίς επίδομα) να πνιγεί ώστε να αποκτήσει όνομα**, δεν έχει πλέον τα χρώματα που του είχε προσάψει ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης: Τώρα πλέον έχει το χρώμα της χαρτόμαζας! 
Πολτός κυττάρων από αθώα φιλανδικά δέντρα, χοντρά χρωματιστά εξώφυλλα και σελιδοδείχτες με γυναικεία ονόματα όπως Θεόδωρος, Αριστοτέλης και Κωνσταντίνος, απορρόφησαν όλο το ύδατο (με τους χάνους, τους σαργούς, τα κεφαλόποδα και τα αντιηλιακά μαζί) και πλέον πηχτό σαν σελίδα με νόημα, κοντεύει να γίνει στεριά.
Ένα έλος ιλουστρασιόν, με σαπρόφυτα μελάνης, που απαιτεί ερπυστριοφόρα ή τουλάχιστον αμφίβια Χάμμερ, προκειμένου να πάει κανείς στην Πάρο. Για μακρύτερους προορισμούς ενδείκνυται ελικόπτερο ή πύραυλος με αποσμητικό θαλάσσης καθότι το βιβλιοποιημένο σκατό βρωμάει σαν κλανιά των χερουβείμ: πολύ γλυκό για το τίποτα!
Είναι που η κάθε απελπισμένη ζωντοχήρα των οίκων Πράντα και μαρΓκούτσι, έκανε τηλεψυχοθεραπεία λίγο πριν τις απογευματινές ειδήσεις που τις λένε βραδυνές, και ως άλλη Μωάμεθ, επιφΥτίστηκε με το πνεύμα της Παναγιάς της Παραπεταμένης (8 Μαρτίου το πανηγύρι της), και ευαγγελίστηκε να γράψει βιβλίο -ψέμματα, βιβλία ολάκερα- για το
λιποαναρροφημένο μπιφτέκι που στο βάθος είναι πληγωμένη γυναίκα, ενίοτε και άψητο.
Μεϊμαριδικές Φακίνες και Κάλη Καρατζά-Διβάνη, ξενοδοχείο πνεύματος σωστό, συμμαθήτριες αλληλοσπρώχνουσες λίπη και λύπες, επαμφοτερίζουσες διπλωματούχοι σχολών γραφής μέχρις ιχνογραφίας, λυμμάτισαν τις πελαγίσιες Παναγιές του γλαυκού Ελίτη! Βούρκος όζων τηλεοπτικό χρόνο, μελάνι οικιακά ανακυκλώσιμο, wwf κοιλόπονοι για τίτλοι, μυγοχέσματα αντί για τελείες, έφτιαξαν ένα πηχτό σαγρέ αρχιπέλαγος, αμμοκονίαμμα έτοιμο για σοβάτισμα μυαλού που χωράει σε τάνγκα!
Άβυσσος η ψυχή του botox!
====
(*) Αιγαία: (εδώ, επιθ.) Εκ του ουσ. η αίξ, της αιγός.
(**) Πρίν την εθελουσία έξοδο του αγχώδους και ενοχικού Αιγαία, το φερώνυμο στη συνέχεια πέλαγος του γλαφυρά γλαυκού Ελίτη, βολόδερνε ανερμάτιστο και αβάφτιστο ανάμεσα σε τσιπούρες και αχινούς, έτσι όταν οι πρώιμοι αλλά πάντα έλληνες ψαράδες του πρώιμου αλλά πάντα ελληνικού Αργοσαρωνικού κίναγαν με τον καπετάν Αντρέα Ζέππο για κιούσες και μαργαριτάρια, στην ερώτηση «για πού, βρε καλόπαιδα;» γαμοσταύριζαν καθώς ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν με το μακρυνάρι:
-«Καλάρουμε για το πέλαγος που μετέπειτα –αργεί γαμώτο!- και κατόπιν τραγικής παρανόησης θα φουντάρει ο άγαμος πατέρας του Τροιζήνιου Μινωταυρομάχου νέου –αναθεμά τον, αργεί!- προκειμένου να πάρει τ΄όνομά του η παλιοθάλασσα που θα υμνήσει αργότερα (κι αυτός αργότερα!) ο γλαφυρά γλαυκός Ελίτης, καθώς επίσης η Μαρίζα Κωχ, η Ελένη Κονιτοπούλου-Λεγάκη και οι ποιοτικές ομώνυμες Δυνάμεις που θα καθιερώσουν για πάντα, το πάντα ελληνικό νέι στην πάντα ελληνική μουσική, ουφ!
-Θα πέσεις, επιτέλους, ρε γέρο;».
