Commercial

O πόνος που δροσίσαμε

αφρός δακρύων με αυτοκίνητη ορμή

χυμάει, ξανοίγει και χαράζει,

μα όταν θρέψει η πληγή

(όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις)

εφημερίδα στα σκουπίδια καταλήγουμε.

Η πετσέτα στο πάτωμα

(Loving you Sunday morning – Scorpions)

σα σημαία στο χώμα

φύτρο άγνωστου ακόμα εαυτού

που πάει κι έρχεται από μάχη σε αμάχη.

Μεσάνυχτα τραγούδια - σκοποί του κόπου μας,

σα γυρίνοι γλιστράνε μεσ’ απ’ τα δάχτυλα

όπως τότε -Πάσχα ήτανε;-

στο κρύο ποτάμι που πρωτομαθαίναμε

(πώς δενότανε τ’ ατσάλι)

το τσιγάρο και τη μυρωδιά της σάρκας

σαν τσακμακόπετρα που τρίβεται στο βράχο

(παίδες εν καμίνω).

Εκεί απολιθώθηκαν φιλιά με σάλια·

πόναγε η γλώσσα, στρείδι το σαγόνι,

συνημίτονο και τελικό απαρέμφατο η παρθενία,

η μαλακία αργότερα στο σπίτι

άθροισμα δεκαδικό και οριστική του ενεστώτα

(πότνια Ήβη νέκταρ εοινοχόει – Όμηρος).

Πρετ α πορτέ τώρα οι κάποτε θυσίες μας,

ντε πιές ζωή και μπόνους ο οργασμός

(www. trapeza.com)

φωτοτυπούμε τις αγκαλιές για το αρχείο μας,

ακκιζόμαστε

πουτάνες του καναπέ,

γκριφόν της επανάστασης

-Κοίτα, μωρό μου, στην τηλεόραση παίζουν τις ανάγκες μας!

Να μη ξεχάσω αύριο

ΔΕΗ, κοινόχρηστα,

να μη ξεχάσω να γεράσω,

να αερίσω τα όνειρα, θυμός να μη μας μείνει,

να πλύνω τις αγωνίες με οξυζενέ

και να σου πω για τον Μπακούνιν

(Στεγαστικό με 4%!).

Για σώπα!

(Τρίτο τζακ ποτ στο Λόττο)

Πάλι το ορφανό κωλόπαιδο πετάει πέτρες στο μπαλκόνι μας·

δες το καλά, σα να μου μοιάζει,

έχει τη φάτσα μου θαρρώ!

Μα πώς πέρασαν τα χρόνια έτσι;

Αντάρτης αυτό, άλλοθι εγώ!

Ή μήπως αντίστροφα;

Μια ζωή όλο Άρης!