Εχθές ανήμερα του Αγι’Αντριός και διά τον λόγον αυτόν, τον Ανδρέαν Εμπειρίκον ενεθυμήθην. Παρασυρθείς δε από προηγηθείσαν συμπεριφοράν του τηληλιθίου Τερεντίου Κουίκ, όστις επί της γενεθλίου ημέρας του μακαρίου πλέον Μαστρογιάννη (διόρθωσις: Mastroianni), τω ηυχήθη μακροημέρευσιν, ούτως δε κα’γω υψώσας κύπελλον πλήρες καμπερνίτου οίνου, ανεφώνησα μεγάλως:
-Να μας ζήσεις να σε χαιρόμαστε, καυλιάρη καπετάν-Αντρέα!
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο
Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά
H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει
Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι
Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή
Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες
Tα νερά μάς μεθούν
Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των
Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές
Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας
Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας
K' εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους
Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν
Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται
Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων χρόνων
Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας
Mέσ' στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευρύνσεως
Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
K' οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.
( Στιγμή πορφύρας / Ενδοχώρα)
5 σχόλια:
Καλησπέρα, Γιώργο
Έτσι, να τα καλολές
με το "ιδίως ποίηση"
Είμαστε, να μη μιλώ για όλους, είμαι ΙΔΙΩΣ ιδιώτης ως προς τη ποίηση. Όπως επίσης κυνικός και σκυλί μαύρο ταυτόχρονα, σαν αυτά που δαγκώνουν και μετά κλαίνε...
πονάω, φίλε (επίτρεψέ μου), Σωκράτη.
Τον πόνο κάνω σάτιρα, μπάλα, γραφή, χωρισμό, σκατά...
θα πατήσω εντερ
Ο πόνος μάς λέει:
- Είσαι ζωντανός
Πράξε τώρα όπως θες
Λίγο πολύ άγνωστος αλλά καταλαβαίνω
Τη φιλία μου, ναι, χωρίς "επίτρεψέ μου"
Σμίλη στα χέρια, ή μαχαίρι;
Όπως και να'χει, το αίμα στάζει απ΄τη γραφή.
Κι οι μορφές κραυγάζουν.
Κάπως -δεν θυμάμαι- πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις...
Ε, Καπετάνισσα, βλέπεις στεριά;
Δημοσίευση σχολίου