Κι ας ήταν η Άνοιξη, η αγαπημένη μου εποχή.
Η κατάθλιψη με γυρόφερνε αλλά έχασε γιατί ήμουν προπονημένος.
Στολτίδης στο τετράγωνο.
Έκανα –όπως λέγαν οι παλιοί φαντάροι- δυό μήνες έξω (μακρυά, εκ του μακρόθεν, παρατηρητής χωρίς κυάλια και μικροσκόπιο, αποσυνάγωγος, exile on main street, αθλητής χωρίς προπονητή, πουτάνα χωρίς τον μαθημένο νταβατζή), ούτε διαδίκτυο και email, ούτε βεβαίως επαφές ιδιαίτερες που χρωστάω.
ΣΥΓΝΩΜΗ!
Μεγάλη, πολύ μεγάλη κουβέντα η συγνώμη για έναν αρβανίτη, όχι γιατί είναι εγωιστής αλλά γιατί την συγνώμη, ο αρβανίτης την δείχνει με τις πράξεις του και τη συμπεριφορά του (με όλο το κόστος του χρόνου), -δεν τη δηλώνει.
Πάτησα το πόδι μου έξω απ’ τη γή για να σταθώ πάνω σ΄ αυτήν, όπως προτείνει με το δίκηο του ο ποιητής.
Πολλές συγνώμες χρωστάω, το ξέρω, κι ελπίζω να τις έχω, αλλιώς πάλι θα πληρώσω τα επίχειρα της απόστασής μου.
θέλω να είναι τα τελευταία. (ψυχοθεραπεία μέσω blog?).
Έμεινα απ΄ έξω λοιπόν, αλλά σκηνικά που μου προκαλούσαν αλλεργία, γέλιο ή νεύρα, συνεχίζουν να μ’ εκνευρίζουν τόσο που θεωρώ σημαντικό να βγώ και με ένα άλλο ανορθόδοξο blog, κι ας είναι αυτό φωνή παράφωνου βοώντος (με ο,τι αυτό συνεπάγεται).
ΣΥΓΝΩΜΗ Ρεγγίνα, Πύργαρη συντοπίτη, κε Κρανιά και οι άλλοι που σας οφείλω επαφή.
Έσεται ήμαρ!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου