Αναγνώστες

10 Ιουλ 2007

Παρα-ποίηση

Στον Τούκι, με αφορμή και όχι ανταπόδοση










Εργολάβοι ευλαβείς

αναλαμβάνουμε να σώσουμε

τις ψυχές υμών των αμαθών.

Εμείς οι χαρισματικοί

που το κενό το αναδεικνύουμε σε μηδέν

που τον έρωτα επιτάφιο στολίζουμε

που στήνουμε πέργκολες στο δάσος

και λιάζουμε ακαμάτες τ’ αχαμνά του Καββαδία

ψάχνοντας και χάνοντας τα μπαχάρια της ζωής.


Εμείς οι καλλιτέχνες οι απλήρωτοι βαστάζοι

κυρτοί καθρέφτες στο σκοτάδι

επαίτες με τουπέ τουρίστα

ένα παιδί περιμένουμε στην παρέλαση να πει:

-Ο βασιλιάς είναι γυμνός,

ο ποιητής γυμνότερος!


5 σχόλια:

Ευτυχία είπε...

''...επαίτες με τουπέ τουρίστα
ένα παιδί περιμένουμε στην παρέλαση να πει:
-Ο βασιλιάς είναι γυμνός,
ο ποιητής γυμνότερος!...''

μα σαν το πει,σαν φωνάξει μ'όλο το μέσα του το παιδί, γυρνά ο Βασιλιάς και το κοιτά σκληρά κι ο Ποιητής σκληρότερα!...
όποιος είναι αλήθεια Ποιητής,τίτλους και παινέματα δεν ψάχνει μήτε έντεχνα τα αναζητά.
όσο για τις εργολαβίες,κατ εμέ μονάχος τις αναλαμβάνει - δεν του τις φορτώνει κανείς -.
αν είναι από προσωπική ανασφάλεια ή από αλτρουισμό δεν ξέρω.
άλλωστε τα μότο ''Τέχνη για την Τέχνη'' και ''Τέχνη για τη Ζωή'' είναι ισόπαλα καιρό τώρα.

καλό μεσημέρι!

παράλληλος είπε...

Συμφωνώ σε όλα Μonaliza,
σε όλα...

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

το έχω στο νου μου συνέχεια το κομμάτι σου αυτό.. ώσπου ακούγοντας ραδιόφωνο πέφτω πάνω στους στίχους του Γκάτσου..

"σ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δε τους χάρισες ποτές"

παράλληλος είπε...

@αλαφροΐσκιωτε
Κάλλιο να έχουμε βασιλικό και δυόσμο στην αυλή μας και να χαρίζουμε στους περαστικούς...

τουκιθεμπλομ είπε...

Άργησα πολύ να το προσέξω! Ευχαριστώ για την αφιέρωση και ανταποδίδω με κάτι που δεν είναι δικό μου αλλά αντηχάει κάτι από τα δικά μου χάη...

Χάρης Βλαβιανός

Ποίηση



Κι εγώ την απεχθάνομαι·
ασφαλώς και υπάρχουν
πιο αναγκαία πράγματα στη ζωή
απ’ αυτό το ατέρμονο scrabble
με τις ξαφνικές κρίσεις λεκτικής ευφορίας.

Διαβάζοντάς την όμως
με απόλυτη αποστροφή
ανακαλύπτει κανείς
μέσα στις άχρωμες σελίδες της
έναν τόπο προορισμένο για το αυθεντικό:
έναν φανταστικό κήπο
με πραγματικές αλέες
όπου το πτυχωτό φόρεμα της κ. Μουρ
σαρώνει με ρυθμική μεγαλοπρέπεια
τα νεκρά φύλλα των ενδοιασμών μας.


Χαιρετώ από την φλεγόμενη αλλά μη καιόμενη -ωσάν άλλη βάτος - Αθήνα.