Τη θλίψη να μην είχα των ημερών,
το ημερόβιο της παπαρούνας να μην έστεργα,
μόνο της φλόγας το πορφυρό σκοτάδι να με άγγιζε
και των πουλιών της άνοιξης
η άγνοια κινδύνου.
Μα να, που μένει μόνο το κάρβουνο για να με καίει
λίγο πιο μέσα απ' τη φωτιά,
μαύρο και συνεχώς καμίνι,
αντίστροφη βάτος.
(Αλλού, Κύριε, το θέαμα
κι' αλλού το καύμα).
