Η μνήμη

Η μνήμη δεν ξέρει γράμματα.

Με μυρωδιές μιλάει και με νοήματα

γλώσσας λειψής απ’ αριθμούς κι από στροφές.

Η μνήμη

ίσα ευθεία πάει πίσω σε μέρες και κάμαρες κοντές,

και σε μεγάλες όχθες που σώματα τρυφερά αγκαλιάζονταν

να ξαναγίνει ίσκιος και δέντρο που πετάνε

σε ενεστώτα, αόριστο και μέλλοντα,

η μνήμη που γράμματα δεν ξέρει.

Κείθε μέσα καρτεράει αλαφιασμένη,

και δροσερή σαν το παλιό πρωί επανέρχεται

βροχή και φλόγα και ασβέστης

σαν ξωκκλήσι σε γιορτή καλοκαιριού,

η μνήμη

άβυσσος χαρά στο όνειρο,

ακάλεστη στο μεσημεριανό τραπέζι,

στη νύχτα χάδι και απόσταση,

η μνήμη

πιο τελεσίδικη κι απ’ το θάνατο.