Η μνήμη δεν ξέρει γράμματα.
Με μυρωδιές μιλάει και με νοήματα
γλώσσας λειψής απ’ αριθμούς κι από στροφές.
Η μνήμη
ίσα ευθεία πάει πίσω σε μέρες και κάμαρες κοντές,
και σε μεγάλες όχθες που σώματα τρυφερά αγκαλιάζονταν
να ξαναγίνει ίσκιος και δέντρο που πετάνε
σε ενεστώτα, αόριστο και μέλλοντα,
η μνήμη που γράμματα δεν ξέρει.
Κείθε μέσα καρτεράει αλαφιασμένη,
και δροσερή σαν το παλιό πρωί επανέρχεται
βροχή και φλόγα και ασβέστης
σαν ξωκκλήσι σε γιορτή καλοκαιριού,
η μνήμη
άβυσσος χαρά στο όνειρο,
ακάλεστη στο μεσημεριανό τραπέζι,
στη νύχτα χάδι και απόσταση,
η μνήμη
πιο τελεσίδικη κι απ’ το θάνατο.
6 σχόλια:
παράλληλε, κατά τη γνώμη μου, ένα απ΄τα καλύτερα που έχω δει από σένα. ανάμεσα από φωνές που ταξιδεύουν σαν λαθρεπιβάτες με πλοία της γραμμής, στριμωγμένα σε γαλάζια βλέμματα ονειροπολήσεων.
ας όψεται η Αστυπάλαια...
2 φορές έχω πάει και την λατρεύω. φέτος λέω να ξαναπάω. cambing που γουστάρω τρελά, με ξέρουν και τους ξέρω, μουσικούλα, μπάνιο στο Τσανάκι, ποτό και χορό στο Κάστρο. αχ, τι μου θύμισες τώρα...
Σε νικάω 5-2! Πέντε φορές έχω πάει και τα υπόλοιπα ομοίως...
στοίχημα ότι θα μειώσω τη διαφορά...
Λέω να το στήσουμε για 6-3.
Δημοσίευση σχολίου