Υπεραστικό

Αργείς
σαν ήλιος που ξεχάστηκε στον φάρο.
Δεν θα σου πω που σ' αγαπώ·
το κύμα σου ξεπλένει το μυαλό
κι αποφοιτώ με βότσαλα αριστίνδην.
Τρίβω με άμμο την απόσταση
σα γλώσσα που λουστράρει τα πλευρά μου
και λέξη άγνωστη προσμένω
-πυρετό ακαριαίο-
καθώς θα καίγομαι στο λίγο των αρμών σου,
θυμίαμα του παντός,
κορμί που φέγγει
στο σέλας του αγνώστου.

Ολοένα ρώταγα για σένα
μέλισσες, θαλασσοπούλια και σκονισμένες δάφνες,
ώσπου νυχτώθηκα ποτάμι
στο γεφύρι του λαιμού σου.

Αποκαθήλωση

Ήρθες.
Αυτή η απόσταση από χώρο κι από χρόνο
ήταν σταυρός.
Ήρθες.
Αυτό δεν είναι αγκάλιασμα
είναι
αποκαθήλωση.

                                
                                     Γ. Υφαντής 

 

Long Distance Blues

Το παν είναι

η αρχή.

Σαν τραγούδι που κάποτε ξεχάστηκε και γέννησε παπαρούνα κατακόκκινη

και μελάνι και έναν παρθένο λόφο, που βουτάει σαν Αλάριχος
μ' όλη του τη δύναμη σε τυρκουάζ νερά.

Ποτάμι, λες, που δεν αφήνει ούτε Ηρακλή να το διαβεί,

αφήνοντας μόνο του Νέσσου το πουκάμισο

σαν τελευταία υπογραφή Παράδεισου,
καθόλου υπεσχημένου.

Πόσο εσύ, μεσημεριού αιτία, πες,

και Άνοιξης μπόρα, ξαναπές,

πόσο εσύ, ανήκουστη ευχή,

εσύ που υποθάλπεις ήλιους

και στο διάβα σου νύχτες αργές φυλλορροείς,

πόσο εσύ, δέντρο του κρεμασμένου

που ελλοχεύεις αναβολές

και με των ενοχών τον ίδρωτα λιώνεις
τον χαρτοπόλεμο στα χέρια του παιδιού,
πόσο μαγεύεις, πες ρε διάολε,
πόσο γεννάς αγγέλους,
πες την αλήθεια σου,
πόσο μας θες μαζί σου;
Πόσο εσύ, πουτάνα μου όμορφη,
που στέργεις σε αγώνα τόσο άνισο, 
πόσο, πες, πόσο κωφάλαλα αντέχεις;

Θυσία στο βωμό του Άγνωστου

και στη θεόθεν ευλογία σου,

στο Γκρίζο της ωδής σου, στο Μηδέν, στο Άπαν,

στο όποιο κύμα σου, Σειρήνα μου,
προσφέρθηκα αφειδώς·

μα κι η άρνησή μου τέλεια.

                                                                                                                            4.6.2013

Γέλια του Οφιούχου

Απ’ όλα τα πουλιά
μόνο η περηφάνεια σου σκοτώνει το άσπρο.
Κι ο λόγος δεν είναι που πατήθηκε ο λόγος
ούτε που του έρωτα το άλογο φρένιασε,
μον’ που ’βαλες σκυλιά ξωπίσω μου, τα γέλια του Οφιούχου,
να με δαγκώνουν σχέδια
πληγές φρέσκιας ημέρας.
Και που σε σκέφτομαι μεσοπέλαγα
-τρεις μέρες δρόμο-
μου τη φυλάς, το ξέρω.

           Γωνία Νοεμβρίου με τα μάτια σου,
           δεν είχε φανάρι
                είπα να περάσω
                     το φορτηγό σαϊτα
                          οι ρόδες του από θάνατο,
      ποιος με θυμάται!…

Πέρα ως τη χάση του ουρανού
με ψάχνουνε τα γέλια του Οφιούχου.
Ψάχνω κι εγώ τον κώδικα, τι να σημαίνουν;
τάχα «ποτέ πια» ή μήπως «μη με περιμένεις»;

Κι έλεγα, ο φτωχός, θα ’δινες ένα χέρι
να ανακαλύπταμε την Αστρονομία του Έρωτα.

[Αυθόρμητη "παραλλαγή-ιεροσυλία" που την διέπραξα

διαβάζοντας ποιήματα του Έκτορα Κακναβάτου στις 21.11.2002]

       

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Πέθανε ο ποιητής Έκτωρ Κακναβάτος

Πέθανε, στα 90 του χρόνια, έχοντας ζήσει μία γόνιμη πραγματική και ποιητική ζωή ο Έκτωρ Κακναβάτος. Ο Γιώργος Κοντογιώργης, όπως ήταν το κανονικό του όνομα υπήρξε από τους συνεπέστερους εκπροσώπους του μεταπολεμικού υπερρεαλισμού. 

Ανήκε στον αστερισμό, που τον μοιράστηκε με τους Μάτση Χατζηλαζάρου, Μαντώ Αρβαντινού, Γιώργο Λίκο, Δ. Π. Παπαδίτσα και Μίλτο Σαχτούρη. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920, σπούδασε μαθηματικά και εργάστηκε στην Μέση Εκπαίδευση.

Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, με τις τάξεις τού ΕΑΜ, ενώ, κατά τη διάρκεια τού Εμφύλιου, συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα, με την ποιητική συλλογή «Fuga», το 1943. Το έργο του συγκεντρώθηκε στον τόμο «Ποιήματα: 1943 - 1987» («Αγρα»). Είχε μεταφράσει Τζόϊς Μανσούρ και Μαρσέλ Σβομπ.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=222008

.

Μικρή Άνοιξη

Ήθελα να σου στείλω έναν ήλιο
μα τον μισθώσανε σε άλλες γειτονιές.
Έλεγα να σπείρω λίγ’ αστέρια στα βράδυα των ματιών σου
μα αυτά ξεχάστηκαν να παίζουν σαν παιδιά
κάτω στ’ αμπέλια των παλιών ερώτων.
Είπα να ‘ρθω σα βότσαλο στις όχθες των βημάτων σου
να καθρεφτίζομαι στις σκέψεις σου
και των αρμών τα χάσματα να δένω ευλαβικά.
Όμως μια θάλασσα σιωπής
σπαράζει την αυγή μου,
τις πλάτες μού γυρίζει αγέρωχα
κι εγώ ανώφελος και άλογος,
βουβός να μένω βασιλιάς,
ανθός χωρίς κλωνάρι.

Στάση

Στάση εντός.
Ούτε μια κίνηση εμπρός
-το πίσω δεν υπάρχει-
φοράω τα ρούχα μου αλλιώς.
Της ευκολίας σου η ανάσα με βαραίνει,
μα σαν σκυλάδικο παλιό
βρωμάει ο χορός μου σίδερο
αρχαίο,
τριανταφυλλόνερο μπορεί να πει κανείς.

Αν η αγάπη σου εκδίδεται
σε παύσεις ή ακροάσεις θεατρικές,
όπως -ας πούμε- σε κρατικά προγράμματα κουλτούρας
ή σε ιδιωτίας κατορθώματα·
μπροστά σε τόση καλλιέπεια
εγώ,
εγώ
σηκώνω τα χέρια.
Τι να μολογήσω ο φτωχός;
-Άντε γαμήσου, λέω κρυφά,
η αυλή των θαυμάτων σου, εμένα δεν μου πρέπει!

Έτσι,
έτσι που φανερά,
έτσι που τόσο φανερά σου κράζω:
το θαύμα σου, πουτάνα μου, ειμ’ εγώ
και σε θαυμάζω!

Βραδυά-αφιέρωμα στον Ν. Καζαντζάκη

Απόψε, στον Ορχομενό.

 

 

 

Όχι μαμά...

Get this widget |      Track details  |         eSnips Social DNA

                                             ...όχι μόνο για σένα!

...

Όμορφη μέρα!...



Έως θανάτου!

Είναι φορές

Είναι φορές που η γλώσσα μου

δεν έχει λόγια

έχει μονάχα κόκκαλα.

Τότε είναι που ανατρέχω

στους παιδικούς λειμώνες

και σε κείνους τους άδολους γκρεμούς

-σε κείνους που πέφτω κάθε βράδυ-

μα δεν σκοτώνομαι

γιατί ακόμα ζω

αφού είμαι ακόμα εδώ

ώστε να εξιστορώ

πόσο πολύ πεθαίνω

και πως καθόλου δεν υπάρχομαι.

9 μήνες μετά (μας γκάστρωσες, Παράλληλε!)

«Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι».
Κι αν δεν φύγεις -λέω γω- δεν έρχεσαι!...

Τα ‘φτυσα, ο Παράλληλος! Τα ‘φτυσα η πουτάνα! ήθελα να πω…

Απέχει ο Παράλληλος από τα μπλόγκζ, λέει! Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι και η Φατμέ στο Γενί Τζαμί! Παράλληλα, έπεσε και η τιμή του μπρεντ! Της Γης ο άξονας όμως, συνεχίζει για την ώρα να χορεύει ανούσια, παρά τους φόβους του πατρός Άνθιμου.
Οι άντρες γεμίζουμε το επώνυμο βρακί μας με το βαμπάκι που λείπει απ’ την καρδιά μας, ξυρίζουμε το στήθος μας μπας και φανεί μια στάλα καρδιά! Οι πουθενάδες!... Η δηθενιά στο βάθρο της! Χρυσό μετάλλιο στους Ευκολιακούς Αγώνες!
Οι δε γυναίκες πολλαπλασιάζουν τους στροβιλισμούς στις λέξεις και καταπίνουν ως Κρόνοι μετά από νηστεία αιώνων ό,τι αγαπούν και φτύνουν ό,τι θα ήθελαν να δαγκώσουν, αντικαθιστώντας τα αποξηραμένα γενέθλια άνθη της βιβλιοθήκης με άψογες κατάρες!
Η πολλή άμυνα τρώει τον αφέντη, μάτια μου!…

-Μίλα, Υποβολέα!
-Μπάμπης Στόκας περιοδεύων και στόκοι εραστές περιδεείς ως εράσμιες γυψοσανίδες∙ σκηνικά σεξουαλικής ανενόχλησης πνιγηρά σαν προθάλαμος χειρουργείου, όχλος ανήλιαγος που σκίζεται για την πολιτική ορθότητα ενώ θα ήθελε απλά να ξεσκίζεται με εχθρούς και φίλους -overdose υποκρισίας!
Η Τάσος και ο Γκόλφω πληρώνουν για να μην πηδηχτούν, πληρώνονται για την εθελουσία έξοδό τους απ’ τ’ όνειρο και κολλάνε ένσημα στην αρραγή τυφλότητα που απαιτείται, ώστε να βγάλουν πρόωρα στη σύνταξη τη ζωή τους πουλώντας κοψοχρονιάς παιδιά και γκόμενες και εραστές για ένα ρόλο στο «μαλάκα έχεις ταλέντο». Στις παραλιακές των μαγαζιών και στα κωλόμπαρα των επιδοτήσεων, επίγονοι ανθρώπων σνιφάρουν κρίση και ομόλογα, πίνουν τον άμπακο σε ανοσία και κλειδαμπαρωμένοι σε στενάχωρες καρδιές, ορκίζονται στο φταίξιμο των άλλων.
Οι άλλοι -μήπως εμείς, Κύριε? μήπως εμείς?- δειλοί, ψαγμένοι κι άβουλοι αντάμα, γλάροι των σκουπιδιών που πετούν κατάχαμα, πίνουν το κρασί του φίλου που κεράτωσαν και τραγουδάνε το «σ’ αγαπώ γιατ’ είσ’ ωραία» σε κάθε περίσταση, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε οδό, σε κάθε μαλακιζμένο φαγοπότι σε ταβέρνα ή μπαρ που παίζει μουσική αεροδρομίου με ντεκόρ νοσοκομείου.

-Μίλα, Βάτραχε!
-Διατρέχω αισίως τα 47 και ευτυχώς δεν αισθάνομαι ότι χρειάζομαι φωτοσοπιές. Τα άστρα μου συνηγορούν σε καριέρα κλόουν. Αν τα πιστέψω θα τα επιβεβαιώσω. Έχω λοιπόν, 200 χρόνια επιτυχίας μπροστά μου. Λέω να παίξω τα μισά στο χρηματιστήριο της αγάπης τώρα που το πετρέλαιο του μίσους είναι στα κάτω του και το piercing που ορίζει τον πάτο της κατάθλιψης μοιάζει χάδι σε μωρό. Χάδι σε μωρό! Χάδι στον μωρό! (Μήπως εγώ, Κύριε? μήπως εγώ?)

-Μίλα, Προμηθέα!
-Ζωή σαν μυίγα. Μυίγα, με ύψιλον και γιώτα, για να ακούς τον σκατοθόρυβό της ολόκληρο! Την έχεις συνέχεια μπροστά σου, σκατοζωή, να σ’ ενοχλεί και να σιχαίνεσαι να την σκοτώσεις. Είκοσι μέρες ζει το βρωμοέντομο. Ενώ εσύ -το καθαρό έντομο- ζεις είκοσι λεπτά και ένας υμένας αειπάρθενος σε χωρίζει από τα υπόλοιπα ογδόντα σου χρόνια. Ο χρόνος άρχει! Οι δε άρχοντες, σαν καλοί εταίροι του, θα στον δανείζουν μέχρι να δούνε το χαμόγελο των δοντιών σου. Τότε, και τον τόκο θα πληρώσεις και γκέισά τους θα γίνεις και συγνώμη για την ύβρη θα μαργώνεις στα πόδια τους. Πουτάνα με πληρωμή ένα πήδημα: δώρον άδωρον!


-Μίλα, Κίρκη!
-Κόψε το τσιγάρο, βλάκα, καταστρέφεσαι! Πιες τις πρέζες που ελέγχω και δήλωσε άρρωστος. Άρρωστος είσαι έτσι κι αλλιώς! Δήλωσέ το, να πάρεις και αναρρωτική. Με τρεις μέρες οδοιπορικά για τη Μύκονο. Ή για τη show biz. Έστω των μεσημεριανάδικων. Να ‘χει αντίκρυσμα η ξεφτίλα σου…

-Μίλα, Καθρέφτη!
-Ξυρίσου υπάλληλε! Ξύρισε κι εσύ το μουνί σου, καρδιά μου, οι τρίχες είναι passé! Μόνο οι τρίχες της Paris και των ΜΜΕ είναι τρέντυ. Φόρα μια οθόνη Rayban, βισμάτωσε botox στις κομμένες γράνες των ραγιάδικων ραγάδων σου, σφήνωσε κι ένα subwoofer στο υπογάστριο σου, να έρθουν να μοιάζουν ιδανικά προσποιητοί οι οργαζμοί σου!

[Κι εγώ ο άμοιρος που ακούω Metallica κι αμέσως μετά το «εμέτρουνα τα ζάλα μου» απ’ τον Ζερβάκη, θα καώ ο πρόστυχος στην κόλαση της Ορθότητάς τους. Ελπίζω ότι εκεί τουλάχιστον, δεν θα με ακολουθήσουν οι καλοί ανθρώποι. Αυτοί που αγαπάνε με πίστωση και χαϊδεύονται χωρίς να καταφέρουν να οργάζονται ούτε καν κατά μόνας!]

Ο χρόνος μου τελείωσε, μα έχει ξαναρχίσει,
καθώς πάντα θα έρχομαι, ενώ μπορώ να φεύγω.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Φεύγω - Ορφέας Περίδης

Πάλι θα παίξω, γαμώτο!

Πάλι θα παίξω!..
Κι όπως έλεγε ο Πόντιος (μην παρεξηγηθώ από τους πολιτικά ορθούς, -για την "οικονομία του λόγου" που έλεγε και ο πατήρ Παΐσιος- χρησιμοποιώ το επίθετο), ο Πόντιος λοιπόν όταν είδε την μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο, αναφώνησε:
-Όχι ρε πούστη μου! Πάλι θα γλιστρήσω!

Έτσι κι εγώ, τσιμπάω στην πρόσκληση της astrodomime και παίζω τις 5 ερωτήσεις:

1. Σε ένα Φιλόσοφο: Η Κοινή Γνώμη είναι πράγματι μια κοινή, μια πόρνη ή πρόκειται για μια ακόμη από τις συνήθεις υπερβολές του Πανούση;

2. Σε μια Παλιά Αγάπη: Το κινητό σου έπεσε κατά λάθος στο αυτοκίνητο ή «κατά λάθος» ώστε να τσεκάρω τα πρόσφατα sms σου;

3. Σε ένα Μέντιουμ: Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη;

4. Σε ένα Παιδί: Γιατί βιάζεσαι να μεγαλώσεις;

5. Στον Καθρέφτη: Λες αλήθεια;


Προσκαλώ, με τη σειρά μου, την Πανδιώνη, την Αύρα,την Χριστίνα, την Φαίη την Πεταλούδα και τον sdryche (στην Τρίπολη έχουν ίντερνετ, θέλω να πιστεύω...).
Ελπίζω να σας αρέσουν τα παιχνίδια!...

.