20 Απρ 2010
17 Απρ 2010
10 Απρ 2010
Είναι φορές
Είναι φορές που η γλώσσα μου
δεν έχει λόγια
έχει μονάχα κόκκαλα.
Τότε είναι που ανατρέχω
στους παιδικούς λειμώνες
και σε κείνους τους άδολους γκρεμούς
-σε κείνους που πέφτω κάθε βράδυ-
μα δεν σκοτώνομαι
γιατί ακόμα ζω
αφού είμαι ακόμα εδώ
ώστε να εξιστορώ
πόσο πολύ πεθαίνω
και πως καθόλου δεν υπάρχομαι.
δεν έχει λόγια
έχει μονάχα κόκκαλα.
Τότε είναι που ανατρέχω
στους παιδικούς λειμώνες
και σε κείνους τους άδολους γκρεμούς
-σε κείνους που πέφτω κάθε βράδυ-
μα δεν σκοτώνομαι
γιατί ακόμα ζω
αφού είμαι ακόμα εδώ
ώστε να εξιστορώ
πόσο πολύ πεθαίνω
και πως καθόλου δεν υπάρχομαι.
Ετικέτες
ποίηση
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)